Pagina 1 / 2
Albert Anker wordt beschouwd als een van de meest prominente vertegenwoordigers van de realistische genreschilderkunst in Zwitserland.
Het aanraken van alledaagse taferelen, het liefst met kinderen, is zijn passie en brengt hem roem, erkenning en talrijke opdrachten. Zijn twee jaar theologische studies kunnen worden gezien als de basis voor zijn intensieve toewijding aan sociale kwesties, evenals zijn betrokkenheid bij de leer van de Zwitserse Jean-Jaques Rousseau en Johann Heinrich Pestalozzi.
Na het afbreken van zijn studie gaf Anker toe aan zijn passie en ging hij naar Parijs om kunst te studeren. Vooral de werken Nicolas Poussins maakten indruk op de schilder. Al snel exposeerde hij regelmatig zijn eigen werk op de Parijse Salon, wat neerkomt op een prijs en een garantie voor succes was voor elke kunstenaar van zijn tijd. De kinderen in Anker's werk worden ondergedompeld in hun activiteiten en achtervolgen ze zonder haast, maar levendig en gelukkig.
De foto "De grootvader vertelt een verhaal" uit 1884 toont een idyllisch dorpsgezicht dat het harmonieuze samenleven van de bewoners in het dagelijks leven onthult. De vier kinderen hangen gefascineerd aan de lippen van de grootvader, die duidelijk een spannend verhaal te vertellen heeft. Een vredig moment, vastgelegd door de schilder en eerder vastgelegd door de toeschouwer. Wat zou men graag in deze harmonieuze cirkel zitten. Op rijpe leeftijd kreeg Anker een beroerte die leidde tot verlamming van de rechterhand. Toch bleef hij, zij het in een gereduceerde techniek, bijna tien jaar lang schilderen, tot aan zijn dood.
Albert Anker wordt beschouwd als een van de meest prominente vertegenwoordigers van de realistische genreschilderkunst in Zwitserland.
Het aanraken van alledaagse taferelen, het liefst met kinderen, is zijn passie en brengt hem roem, erkenning en talrijke opdrachten. Zijn twee jaar theologische studies kunnen worden gezien als de basis voor zijn intensieve toewijding aan sociale kwesties, evenals zijn betrokkenheid bij de leer van de Zwitserse Jean-Jaques Rousseau en Johann Heinrich Pestalozzi.
Na het afbreken van zijn studie gaf Anker toe aan zijn passie en ging hij naar Parijs om kunst te studeren. Vooral de werken Nicolas Poussins maakten indruk op de schilder. Al snel exposeerde hij regelmatig zijn eigen werk op de Parijse Salon, wat neerkomt op een prijs en een garantie voor succes was voor elke kunstenaar van zijn tijd. De kinderen in Anker's werk worden ondergedompeld in hun activiteiten en achtervolgen ze zonder haast, maar levendig en gelukkig.
De foto "De grootvader vertelt een verhaal" uit 1884 toont een idyllisch dorpsgezicht dat het harmonieuze samenleven van de bewoners in het dagelijks leven onthult. De vier kinderen hangen gefascineerd aan de lippen van de grootvader, die duidelijk een spannend verhaal te vertellen heeft. Een vredig moment, vastgelegd door de schilder en eerder vastgelegd door de toeschouwer. Wat zou men graag in deze harmonieuze cirkel zitten. Op rijpe leeftijd kreeg Anker een beroerte die leidde tot verlamming van de rechterhand. Toch bleef hij, zij het in een gereduceerde techniek, bijna tien jaar lang schilderen, tot aan zijn dood.