"Honden maken geen fouten", zei de beroemde detective Sherlock Holmes ooit. Misschien is dit ook de verklaring waarom het oudste huisdier van de mens lange tijd een veel voorkomend motief is geweest bij schilders als jachtkameraad, speelkameraad of schoothond. In 1873 werd in Groot-Brittannië het bestuursorgaan voor de hondenfokkerij opgericht. Met de instelling van fokreglementen wonnen hondenportretten in die tijd enorm aan populariteit. Veel schilders specialiseerden zich in het afbeelden van dieren en hadden veel succes. Onder hen was Alfred Duke, een Britse kunstenaar uit de 19e en begin 20e eeuw.

Duke voelde duidelijk een diepe genegenheid voor honden en bestudeerde ze van zeer nabij. Zijn liefde wordt weerspiegeld in zijn schilderijen, waarin de dieren bij voorkeur worden afgebeeld in alledaagse situaties, bijvoorbeeld de jacht, maar ook thuis aan tafel, voor de open haard of in interactie met andere twee- of viervoeters. Duke's presentatie richt zich op de houding, uitdrukking en beweging van de honden, waardoor niet alleen de persoonlijkheid van het individuele dier, maar ook het karakter van de verschillende rassen overtuigend wordt vastgelegd. Het schilderij Full Cry toont een roedel jachthonden die de geur van een prooidier heeft opgepikt en nu in volle achtervolging is. Met hun gestrekte lichamen, glanzende ogen en afgeplatte oren belichamen ze het jachtinstinct dat hen is aangeboren. Duke is een meester in het vastleggen van zowel de beweging als de concentratie van de honden. Zij worden gezien als een groep waarin individuele uitingen ontbreken. Wanneer de schilder daarentegen honden in een huiselijke omgeving afbeeldt, staat de individualiteit van het dier op de voorgrond. The Uninvited Guest toont drie puppies die voor de deur van een boerderij zitten en een ekster in de gaten houden. Hun reacties op de vogel zijn verschillend en variëren van nieuwsgierig tot sceptisch en afwachtend. Duke behandelt ook snapshots waarin honden toegeven aan hun oerdriften en het eten van mensen stelen. In het schilderij Temptation, bijvoorbeeld, kijkt een hongerige Jack Russell Terrier naar een stuk ham op een bord, terwijl in Fish Is Cheap Today een vertegenwoordiger van hetzelfde ras een vis steelt op de markt. Dit laatste werk ontleent zijn titel aan de reclameslogan die nog half zichtbaar is aan de rechterrand van de foto, ironisch genoeg in contrast met de hond die zich te goed doet aan gratis voedsel. In Duke's werk ontbreken menselijke figuren, waardoor de dieren een eigen waardigheid krijgen, duidelijk onderscheiden van hun rol als "beste vriend van de mens".

Maar Alfred Duke's viervoeters leven in een geïdealiseerde wereld. Zelfs op zijn jachtfoto's is er geen spoor van vuil, bloed of pijn. Het was anders met zijn collega's op het continent. Ze waren niet bang om het lijden van straathonden in beeld te brengen. De kunstkenner William Secord vatte het ooit als volgt samen: "De Britten vinden het, simpel gezegd, mooi."