Alfred Wallis vond laat in zijn leven zijn weg naar de kunst. De Engelsman nam op 70-jarige leeftijd voor het eerst een penseel ter hand en is tot aan zijn dood blijven schilderen. Als jonge man werkte hij op zeilschepen en vissersboten en bracht het grootste deel van zijn tijd op zee door. Hij hees de zeilen en klom rond in het want, altijd hoog tussen hemel en water, in alle weersomstandigheden. Maar in het begin van de 20e eeuw veranderde de zeevaart: de zeilen werden vervangen door stoommachines, en het beroep waar hij zo van hield stierf langzaam uit. Wallis werd ouder en er was geen vraag meer naar zijn vaardigheden door de nieuwe technologieën.
Schilderen was voor hem een manier om zijn verlangen naar de zee uit te drukken. Zijn kunst is een eerbetoon aan de wereld die hij kende en die tijdens zijn leven totaal veranderd was. Wallis schilderde dus niet wat hij voor zich zag, maar scènes uit zijn geheugen. Realisme was niet belangrijk voor hem, het ging hem meer om het vastleggen van gekoesterde momenten. Het gevoel van de golven, het fladderen van strak gespannen zeilen, en vuurtorens die de weg wijzen op een mistige dag. Met zijn speelse werken bracht Wallis al deze indrukken tot leven. Hij behoorde tot de zogenaamde "Naïeve Schilderkunst". Deze stijl gaf hem veel vrijheid, omdat hij de regels van perspectief en levensechte weergave overboord gooide. In plaats van de werkelijkheid te tonen zoals ze is, treden in de naïeve schilderkunst persoonlijke gevoelens op de voorgrond. De dingen die bij een schilder sterke gevoelens oproepen, worden vaak groter afgebeeld dan ze in verhouding tot andere voorwerpen zijn. In elke hoek van het schilderij is de gezichtshoek anders. Sommige details zijn nauwkeurig uitgewerkt, terwijl andere objecten slechts ruw zijn geschetst. Hierdoor lijken naïeve schilderijen kinderlijk en als iets uit een droom. Ze nemen de toeschouwer mee in de geest van de kunstenaar en laten zien hoe hij de wereld beleefde en wat hem na aan het hart lag.
Wallis werd plaatselijk vrij bekend met zijn werk, maar kon er nooit genoeg geld mee verdienen. Hij leefde in armoede tot op hoge leeftijd. Daarom schilderde hij op elk materiaal dat hij kon vinden. In plaats van doeken gebruikte hij houten planken en karton, en schilderde hij met kleuren die hij bij een scheepsbevoorrader kon kopen. Daardoor hebben zijn schilderijen een zeer eerlijk karakter. Alles aan hen weerspiegelt Wallis' leven precies zoals het was. Ze zijn als een momentopname van zijn persoonlijkheid en de turbulente veranderingen van zijn tijd. Hoewel hij tijdens zijn leven niet van zijn roem kon genieten, slaagde hij er toch in zijn herinneringen en gevoelens voor het nageslacht vast te leggen. Vandaag de dag staat zijn kunst hoog aangeschreven en wordt nog steeds tentoongesteld en verhandeld.
Alfred Wallis vond laat in zijn leven zijn weg naar de kunst. De Engelsman nam op 70-jarige leeftijd voor het eerst een penseel ter hand en is tot aan zijn dood blijven schilderen. Als jonge man werkte hij op zeilschepen en vissersboten en bracht het grootste deel van zijn tijd op zee door. Hij hees de zeilen en klom rond in het want, altijd hoog tussen hemel en water, in alle weersomstandigheden. Maar in het begin van de 20e eeuw veranderde de zeevaart: de zeilen werden vervangen door stoommachines, en het beroep waar hij zo van hield stierf langzaam uit. Wallis werd ouder en er was geen vraag meer naar zijn vaardigheden door de nieuwe technologieën.
Schilderen was voor hem een manier om zijn verlangen naar de zee uit te drukken. Zijn kunst is een eerbetoon aan de wereld die hij kende en die tijdens zijn leven totaal veranderd was. Wallis schilderde dus niet wat hij voor zich zag, maar scènes uit zijn geheugen. Realisme was niet belangrijk voor hem, het ging hem meer om het vastleggen van gekoesterde momenten. Het gevoel van de golven, het fladderen van strak gespannen zeilen, en vuurtorens die de weg wijzen op een mistige dag. Met zijn speelse werken bracht Wallis al deze indrukken tot leven. Hij behoorde tot de zogenaamde "Naïeve Schilderkunst". Deze stijl gaf hem veel vrijheid, omdat hij de regels van perspectief en levensechte weergave overboord gooide. In plaats van de werkelijkheid te tonen zoals ze is, treden in de naïeve schilderkunst persoonlijke gevoelens op de voorgrond. De dingen die bij een schilder sterke gevoelens oproepen, worden vaak groter afgebeeld dan ze in verhouding tot andere voorwerpen zijn. In elke hoek van het schilderij is de gezichtshoek anders. Sommige details zijn nauwkeurig uitgewerkt, terwijl andere objecten slechts ruw zijn geschetst. Hierdoor lijken naïeve schilderijen kinderlijk en als iets uit een droom. Ze nemen de toeschouwer mee in de geest van de kunstenaar en laten zien hoe hij de wereld beleefde en wat hem na aan het hart lag.
Wallis werd plaatselijk vrij bekend met zijn werk, maar kon er nooit genoeg geld mee verdienen. Hij leefde in armoede tot op hoge leeftijd. Daarom schilderde hij op elk materiaal dat hij kon vinden. In plaats van doeken gebruikte hij houten planken en karton, en schilderde hij met kleuren die hij bij een scheepsbevoorrader kon kopen. Daardoor hebben zijn schilderijen een zeer eerlijk karakter. Alles aan hen weerspiegelt Wallis' leven precies zoals het was. Ze zijn als een momentopname van zijn persoonlijkheid en de turbulente veranderingen van zijn tijd. Hoewel hij tijdens zijn leven niet van zijn roem kon genieten, slaagde hij er toch in zijn herinneringen en gevoelens voor het nageslacht vast te leggen. Vandaag de dag staat zijn kunst hoog aangeschreven en wordt nog steeds tentoongesteld en verhandeld.
Pagina 1 / 1