De Deense landschapsschilder Anton Melbye was een beroemdheid voor zijn tijdgenoten. Deze faam is vooral te danken aan zijn unieke zeegezichten, of liever gezegd zeegezichten. Hij schilderde emotioneel geladen zeegezichten op groot formaat met sterke penseelstreken en donkere kleuren, ergens tussen symbolisme en naturalisme in en overspoeld met licht. Dit leverde hem ook de bijnaam "schilder van de zee" op. Anton Melbye had eigenlijk zeeman willen worden. Hij had daarom ook het beroep van scheepstimmerman geleerd, maar door een visuele handicap moest hij zijn zwakheid voor de zee op een andere manier beleven. Net als zijn broer voor hem, begon hij zijn schilderopleiding aan de Koninklijke Deense Kunstacademie in Kopenhagen. Hij werd privé-leerling van Christoffer Wilhelm Eckersberg, een vertegenwoordiger van de nieuwe "Kopenhaagse School". De leraar eiste van Anton Melbye niet alleen intensieve studie van de natuur in theorie, maar ook in de praktijk. Dus bracht de jonge Anton veel tijd door met schilderen en tekenen in de buitenlucht. Wat hij daar zag en ervoer was echter niet spontaan te vangen, maar in perspectief, bijna wiskundig exact.
Na een bepaalde periode van leertijd was het tijd voor Anton Melbye om zich te emanciperen van Eckersberg en zijn objectieve leer. Hij ontwikkelde een meer intuïtieve benadering van de natuur, waarbij hij de romantische impulsen absorbeerde en verwerkte in zijn spontane, losse pentekeningen. Tijdens een langdurig verblijf in Parijs absorbeerde hij verdere artistieke stromingen. Bevrijd van academische, maar ook nationale beperkingen, begon hij te experimenteren met technieken en nieuwe manieren van artistieke expressie te ontdekken. In die tijd bezocht hij ook de Normandische kust. Terwijl andere openluchtschilders hun keuze van motieven wijdden aan het toen net opkomende badtoerisme, was zijn blik gericht op de natuur, de eenzame kust en de voortdurend bewegende zee. Normandië zou echter slechts een van de vele etappes van zijn reis zijn. Melbye volgde de Franse marine naar de oostelijke Middellandse Zee toen deze daar kort voor het begin van de Krimoorlog tussen het Ottomaanse Rijk, zijn bondgenoten en Rusland haar vloot stationeerde. Maar in plaats van zich te wijden aan de studie van moderne oorlogsschepen, zoals gepland, was hij zo gefascineerd door het exotische karakter van de Zee van Marmara, het intense licht en de weelderige vegetatie, dat hij zich in plaats daarvan toelegde op landschapsschilderen en houtskooltekenen.
Uiteindelijk vestigde Anton Melbye zich in Hamburg op de Binnenalster. Zijn representatieve zeegezichten waren namelijk gewilde verzamelobjecten, vooral onder de rijke bankiers en reders, kooplieden en scheepsbouwers van de Hanzestad. In Hamburg maakte hij ook de Duits-Deense oorlog mee en maakte hij onder meer een schilderij van de zeeslag bij Helgoland. Terwijl beide strijdende partijen de uitkomst van de strijd als een overwinning voor zichzelf beschouwden, probeerde de kunstenaar een neutrale politieke houding aan te nemen.
De Deense landschapsschilder Anton Melbye was een beroemdheid voor zijn tijdgenoten. Deze faam is vooral te danken aan zijn unieke zeegezichten, of liever gezegd zeegezichten. Hij schilderde emotioneel geladen zeegezichten op groot formaat met sterke penseelstreken en donkere kleuren, ergens tussen symbolisme en naturalisme in en overspoeld met licht. Dit leverde hem ook de bijnaam "schilder van de zee" op. Anton Melbye had eigenlijk zeeman willen worden. Hij had daarom ook het beroep van scheepstimmerman geleerd, maar door een visuele handicap moest hij zijn zwakheid voor de zee op een andere manier beleven. Net als zijn broer voor hem, begon hij zijn schilderopleiding aan de Koninklijke Deense Kunstacademie in Kopenhagen. Hij werd privé-leerling van Christoffer Wilhelm Eckersberg, een vertegenwoordiger van de nieuwe "Kopenhaagse School". De leraar eiste van Anton Melbye niet alleen intensieve studie van de natuur in theorie, maar ook in de praktijk. Dus bracht de jonge Anton veel tijd door met schilderen en tekenen in de buitenlucht. Wat hij daar zag en ervoer was echter niet spontaan te vangen, maar in perspectief, bijna wiskundig exact.
Na een bepaalde periode van leertijd was het tijd voor Anton Melbye om zich te emanciperen van Eckersberg en zijn objectieve leer. Hij ontwikkelde een meer intuïtieve benadering van de natuur, waarbij hij de romantische impulsen absorbeerde en verwerkte in zijn spontane, losse pentekeningen. Tijdens een langdurig verblijf in Parijs absorbeerde hij verdere artistieke stromingen. Bevrijd van academische, maar ook nationale beperkingen, begon hij te experimenteren met technieken en nieuwe manieren van artistieke expressie te ontdekken. In die tijd bezocht hij ook de Normandische kust. Terwijl andere openluchtschilders hun keuze van motieven wijdden aan het toen net opkomende badtoerisme, was zijn blik gericht op de natuur, de eenzame kust en de voortdurend bewegende zee. Normandië zou echter slechts een van de vele etappes van zijn reis zijn. Melbye volgde de Franse marine naar de oostelijke Middellandse Zee toen deze daar kort voor het begin van de Krimoorlog tussen het Ottomaanse Rijk, zijn bondgenoten en Rusland haar vloot stationeerde. Maar in plaats van zich te wijden aan de studie van moderne oorlogsschepen, zoals gepland, was hij zo gefascineerd door het exotische karakter van de Zee van Marmara, het intense licht en de weelderige vegetatie, dat hij zich in plaats daarvan toelegde op landschapsschilderen en houtskooltekenen.
Uiteindelijk vestigde Anton Melbye zich in Hamburg op de Binnenalster. Zijn representatieve zeegezichten waren namelijk gewilde verzamelobjecten, vooral onder de rijke bankiers en reders, kooplieden en scheepsbouwers van de Hanzestad. In Hamburg maakte hij ook de Duits-Deense oorlog mee en maakte hij onder meer een schilderij van de zeeslag bij Helgoland. Terwijl beide strijdende partijen de uitkomst van de strijd als een overwinning voor zichzelf beschouwden, probeerde de kunstenaar een neutrale politieke houding aan te nemen.
Pagina 1 / 1