Herinnert u zich het hoofd van een man uit de Renaissance, die ooit het 50-merkteken van de Bondsrepubliek Duitsland met een vastberaden blik sierde? Dit was een detail van het portret van Hans Urmiller, geschilderd door Barthel Beham, een van de meest opmerkelijke Duitse kunstenaars van de 16e eeuw. Samen met zijn jonge zoon staat de man vandaag de dag nog steeds voor ons, zeer levendig en smaakvol gekleed - en is te bewonderen in de Städel in Frankfurt.
Al op jonge leeftijd onderscheidde de Neurenbergerse kunstenaar Barthel Beham zich als de schepper van opvallend meesterlijke koperplaatgravures. Hij is een veel jongere tijdgenoot van Albrecht Dürer, en zijn expressieve portretten van patriciërs en nobele heersers zijn ook door hem beïnvloed. Beham was in productieve concurrentie met de grote meester, maar was meer opstandig dan de laatste. Hij sloot zich aan bij de radicale hervormers rond Thomas Müntzer en volgde hun sociaal-revolutionaire leuzen, om vervolgens in schande uit de stad te worden verbannen. Beham ging naar München en droeg vanaf dat moment zijn vaardigheden op aan de heersers: Hij werd hofschilder van de humanistische hertog van Beieren, die hem uitgebreid steunde. Fijn geklede dames en heren van het patriciaat van München lieten zich het liefst portretteren door deze Neurenbergse meester: De vrouwen lieten zich zien met hun prachtige mutsen, bont en kettingen, soms zelfs met hun huisdieren, zoals de beroemde vrouw met papegaai. Bij de mannen valt vooral de bedachtzame, bijna psychologiserende blik op. De geschilderde of gegraveerde portretten waren bedoeld om de herinnering aan deze persoonlijkheden ook na hun dood te bewaren, dit was een typische gedachte tijdens de Renaissance. Zo werd de belangrijke Beierse politicus Leonhard von Eck zowel op het schilderij als in de hoge-circulatie koperplaatgravure van Barthel Beham geportretteerd. De meester creëerde werken die bedoeld waren om humanistisch geschoolde kunstverzamelaars te plezieren. Op een van deze raadselachtige paneelschilderijen zien we een naakte jonge vrouw die - nog steeds onopgemerkt - al door de dood wordt omarmd. Niets is vergankelijker dan de schoonheid van de jeugd, die drastisch wordt onderstreept door het lichaam van een vrouw in een lijkwade achter haar. Een Memento Mori van verontrustende aard!
Toen keizer Karel V en zijn broer Ferdinand in München verbleven, werden ook zij zich bewust van de kunst van de meester en lieten zij hun portretten door hem schilderen. Hertog Wilhelm IV had nog veel in petto voor zijn veelbelovende jonge hofschilder, dus stuurde hij hem naar Italië, waar hij zijn kunst verder zou perfectioneren. Maar daar werd Beham getroffen door een ernstige ziekte, waaraan hij op 38-jarige leeftijd stierf. Als hij langer had geleefd, hadden we hem misschien in één adem met Dürer of Hans Baldung Grien kunnen noemen, maar in plaats daarvan is hij tot op de dag van vandaag helaas een relatief onbekend genie gebleven, een te ontdekken genie.
Herinnert u zich het hoofd van een man uit de Renaissance, die ooit het 50-merkteken van de Bondsrepubliek Duitsland met een vastberaden blik sierde? Dit was een detail van het portret van Hans Urmiller, geschilderd door Barthel Beham, een van de meest opmerkelijke Duitse kunstenaars van de 16e eeuw. Samen met zijn jonge zoon staat de man vandaag de dag nog steeds voor ons, zeer levendig en smaakvol gekleed - en is te bewonderen in de Städel in Frankfurt.
Al op jonge leeftijd onderscheidde de Neurenbergerse kunstenaar Barthel Beham zich als de schepper van opvallend meesterlijke koperplaatgravures. Hij is een veel jongere tijdgenoot van Albrecht Dürer, en zijn expressieve portretten van patriciërs en nobele heersers zijn ook door hem beïnvloed. Beham was in productieve concurrentie met de grote meester, maar was meer opstandig dan de laatste. Hij sloot zich aan bij de radicale hervormers rond Thomas Müntzer en volgde hun sociaal-revolutionaire leuzen, om vervolgens in schande uit de stad te worden verbannen. Beham ging naar München en droeg vanaf dat moment zijn vaardigheden op aan de heersers: Hij werd hofschilder van de humanistische hertog van Beieren, die hem uitgebreid steunde. Fijn geklede dames en heren van het patriciaat van München lieten zich het liefst portretteren door deze Neurenbergse meester: De vrouwen lieten zich zien met hun prachtige mutsen, bont en kettingen, soms zelfs met hun huisdieren, zoals de beroemde vrouw met papegaai. Bij de mannen valt vooral de bedachtzame, bijna psychologiserende blik op. De geschilderde of gegraveerde portretten waren bedoeld om de herinnering aan deze persoonlijkheden ook na hun dood te bewaren, dit was een typische gedachte tijdens de Renaissance. Zo werd de belangrijke Beierse politicus Leonhard von Eck zowel op het schilderij als in de hoge-circulatie koperplaatgravure van Barthel Beham geportretteerd. De meester creëerde werken die bedoeld waren om humanistisch geschoolde kunstverzamelaars te plezieren. Op een van deze raadselachtige paneelschilderijen zien we een naakte jonge vrouw die - nog steeds onopgemerkt - al door de dood wordt omarmd. Niets is vergankelijker dan de schoonheid van de jeugd, die drastisch wordt onderstreept door het lichaam van een vrouw in een lijkwade achter haar. Een Memento Mori van verontrustende aard!
Toen keizer Karel V en zijn broer Ferdinand in München verbleven, werden ook zij zich bewust van de kunst van de meester en lieten zij hun portretten door hem schilderen. Hertog Wilhelm IV had nog veel in petto voor zijn veelbelovende jonge hofschilder, dus stuurde hij hem naar Italië, waar hij zijn kunst verder zou perfectioneren. Maar daar werd Beham getroffen door een ernstige ziekte, waaraan hij op 38-jarige leeftijd stierf. Als hij langer had geleefd, hadden we hem misschien in één adem met Dürer of Hans Baldung Grien kunnen noemen, maar in plaats daarvan is hij tot op de dag van vandaag helaas een relatief onbekend genie gebleven, een te ontdekken genie.
Pagina 1 / 2