Eugenio Zampighis ging op de verrassend jonge leeftijd van dertien jaar naar de Academie van Modena. Zoals zovele Noord-Italiaanse gemeenten had de culturele verfijning van Modena haar wortels in de middeleeuwse universiteit. Eugenio Zampighi's toelating tot de prestigieuze kunstacademie van de Academie betekende dat hij een klassieke opleiding kreeg, waar hij zich ging toeleggen op de kunst van het oude Rome en de Renaissance. Toen hij afstudeerde, slaagde hij met grote onderscheiding en kreeg een beurs om in Rome te studeren. Aan het eind van zijn studiebeurs verbleef Eugenio Zampighi in Florence. Zijn belangstelling ging eerder uit naar genreschilderijen dan naar landschappen om het leven van gewone mensen weer te geven. Net als de realisten in Frankrijk hoopten de Macchiaioli een gevoel van directheid over te brengen over de omstandigheden van zowel de werkende mensen als de armen. Het zoeken naar een culturele en nationale identiteit in de beeldende kunst was onlosmakelijk verbonden met de idealen van het Risorgimento, en hoewel er weinig bekend is over de politieke opvattingen van Eugenio Zampighi, lijdt het geen twijfel dat hij de heropleving van het Italiaanse leiderschap in de kunst steunde. Na een jaar studie in Florence, sterk beïnvloed door het Renaissance-erfgoed en de hedendaagse Macchiaioli, besloot Eugenio Zampighi zich daar te vestigen. Eugenio Zampighis onderwerpen variëren van residentiële interieurs tot vrijetijdsactiviteiten en vieringen met familie. De bescheiden schilderijen appelleren aan een kunstmarkt van de middenklasse en werden voornamelijk verkocht via kunsthandelaren in Florence. Bovendien hadden zijn schilderijen evenveel succes bij Britse als bij Amerikaanse kunstverzamelaars.
Tijdens zijn Florentijnse jaren maakte Eugenio Zampighi ook een groot schilderij voor de Academie van Modena. Het schilderij, dat gebaseerd is op een gedicht van Giacomo Leopardi, een van de meest gerespecteerde Italiaanse schrijvers van de 19e eeuw, was zeer populair en leverde hem uiteindelijk de eretitel van professor van de Academie op. Typerend waren echter schilderijen als Een nieuwe vriend, waarop een jonge moeder haar baby vasthoudt terwijl een oudere man het kind een speelgoedaapje aanreikt. De scène zelf is niet bijzonder opmerkelijk, maar de figuren eisen de aandacht van de kijker op omdat ze zo volledig in het moment lijken te zijn opgenomen, alsof een camera gewoon een openhartige familiescène heeft vastgelegd. Een deel van deze directheid komt voort uit het gebruik van maquis of vlekken van licht en donker die worden gebruikt om de figurale vormen te creëren, maar het is Eugenio Zampighi's respect voor zijn onderwerp dat dit werk verandert van een slim genreschilderij in een meer blijvende registratie van een gedenkwaardige interactie tussen familieleden. Evenzo presenteert Eugenio Zampighi in een schilderij als Het Laatste Nieuws een amusante scène van twee monniken die onder het genot van een cappuccino roddels uitwisselen, maar tegelijkertijd respecteert hij hun menselijkheid.
Eugenio Zampighis ging op de verrassend jonge leeftijd van dertien jaar naar de Academie van Modena. Zoals zovele Noord-Italiaanse gemeenten had de culturele verfijning van Modena haar wortels in de middeleeuwse universiteit. Eugenio Zampighi's toelating tot de prestigieuze kunstacademie van de Academie betekende dat hij een klassieke opleiding kreeg, waar hij zich ging toeleggen op de kunst van het oude Rome en de Renaissance. Toen hij afstudeerde, slaagde hij met grote onderscheiding en kreeg een beurs om in Rome te studeren. Aan het eind van zijn studiebeurs verbleef Eugenio Zampighi in Florence. Zijn belangstelling ging eerder uit naar genreschilderijen dan naar landschappen om het leven van gewone mensen weer te geven. Net als de realisten in Frankrijk hoopten de Macchiaioli een gevoel van directheid over te brengen over de omstandigheden van zowel de werkende mensen als de armen. Het zoeken naar een culturele en nationale identiteit in de beeldende kunst was onlosmakelijk verbonden met de idealen van het Risorgimento, en hoewel er weinig bekend is over de politieke opvattingen van Eugenio Zampighi, lijdt het geen twijfel dat hij de heropleving van het Italiaanse leiderschap in de kunst steunde. Na een jaar studie in Florence, sterk beïnvloed door het Renaissance-erfgoed en de hedendaagse Macchiaioli, besloot Eugenio Zampighi zich daar te vestigen. Eugenio Zampighis onderwerpen variëren van residentiële interieurs tot vrijetijdsactiviteiten en vieringen met familie. De bescheiden schilderijen appelleren aan een kunstmarkt van de middenklasse en werden voornamelijk verkocht via kunsthandelaren in Florence. Bovendien hadden zijn schilderijen evenveel succes bij Britse als bij Amerikaanse kunstverzamelaars.
Tijdens zijn Florentijnse jaren maakte Eugenio Zampighi ook een groot schilderij voor de Academie van Modena. Het schilderij, dat gebaseerd is op een gedicht van Giacomo Leopardi, een van de meest gerespecteerde Italiaanse schrijvers van de 19e eeuw, was zeer populair en leverde hem uiteindelijk de eretitel van professor van de Academie op. Typerend waren echter schilderijen als Een nieuwe vriend, waarop een jonge moeder haar baby vasthoudt terwijl een oudere man het kind een speelgoedaapje aanreikt. De scène zelf is niet bijzonder opmerkelijk, maar de figuren eisen de aandacht van de kijker op omdat ze zo volledig in het moment lijken te zijn opgenomen, alsof een camera gewoon een openhartige familiescène heeft vastgelegd. Een deel van deze directheid komt voort uit het gebruik van maquis of vlekken van licht en donker die worden gebruikt om de figurale vormen te creëren, maar het is Eugenio Zampighi's respect voor zijn onderwerp dat dit werk verandert van een slim genreschilderij in een meer blijvende registratie van een gedenkwaardige interactie tussen familieleden. Evenzo presenteert Eugenio Zampighi in een schilderij als Het Laatste Nieuws een amusante scène van twee monniken die onder het genot van een cappuccino roddels uitwisselen, maar tegelijkertijd respecteert hij hun menselijkheid.
Pagina 1 / 1