De Nederlandse kunstenaar George Hendrik Breitner was ongetwijfeld een genie, wat zijn expressie van het late impressionisme in zijn schilderijen weerspiegelt, maar als persoon was hij nogal een moeilijke tijdgenoot. Het is weinig bekend dat hij, die van 1857 tot 1923 leefde, in de jaren na 1882 bevriend was met Vincent van Gogh. Na het verlaten van de school en het volgen van privélessen bij de Rotterdamse genreschilder Christoffel Neurdenberg, studeerde Breitner aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Hier kwam hij ook in contact met vertegenwoordigers van de Haagse School, een kunstenaarsvereniging uit die tijd. Het privé-contact met deze kunstenaars, vooral met Jacob Maris, boeide hem meer dan zijn academische opleiding. Autodidactisch ontwikkelde hij zijn eigen stijl.
Breitner was vaak aanwezig op de Haagse Rijksschool, waar hij paardenstudies schilderde. Omdat hij zijn repertoire in dit opzicht heeft uitgebreid, heeft hij met deze eigen stijl naam gemaakt. Dit leidde ook tot opdrachten, bijvoorbeeld van zijn schilderscollega Willem Mesdag, een marine- en genreschilder die ook tot de Haagse School behoort. Zo ontstond ook het bekende 1,40 x 3,40 m grote cavalerieschilderij op het strand van Scheveningen. Hij was ook verbonden aan van Gogh in een gezamenlijk project waarin zij Den Haagse Arbeiders en Dienstmeisjes als onderwerp kozen.
Breitner was niet per se geïnteresseerd in "helder", stralend impressionisme, maar zijn stijl werd meer representatief en, zoals hij over zichzelf zei, "juister". Dit leidde soms tot pauzes, waardoor de foto's donkerder en compromislozer werden. Met de vaak geschilderde straatscènes in Amsterdam waren het niet de mooie kanten van de stad die hem interesseerden. Hij werd aangetrokken tot de armere delen van de stad, waar het echte leven zich voor hem afspeelde. Dus foto's van havenarbeiders, ambachtslieden, huisvrouwen zijn eerder te vinden dan elegant geklede stadsbewoners. Ook zijn beroemdste schilderij 'Singelbrücke bei der Paleisstraat in Amsterdam' toont een nogal saai wintertafereel bij een grachtenbrug. De personen zijn geschilderd met snelle penseelstreken, meestal ook donker gekleed. De indruk wordt gewekt dat de personen zich bijna haastig door het beeld bewegen. In Breitners werk zie je overgangen naar het expressionisme in plaats van zijn aanvankelijk heldere, nog steeds impressionistische stijl van de eerste studieschilderijen. In de jaren rond 1898 vond Breitner in de beginnende zwart-witfotografie een uitstekend instrument om zijn studies van beweging en licht vast te leggen in foto's en deze vervolgens in zijn schilderijen te verwerken. Zijn foto's zijn vandaag de dag erg gewild, nadat ze pas in 1962 werden herontdekt.
De Nederlandse kunstenaar George Hendrik Breitner was ongetwijfeld een genie, wat zijn expressie van het late impressionisme in zijn schilderijen weerspiegelt, maar als persoon was hij nogal een moeilijke tijdgenoot. Het is weinig bekend dat hij, die van 1857 tot 1923 leefde, in de jaren na 1882 bevriend was met Vincent van Gogh. Na het verlaten van de school en het volgen van privélessen bij de Rotterdamse genreschilder Christoffel Neurdenberg, studeerde Breitner aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Hier kwam hij ook in contact met vertegenwoordigers van de Haagse School, een kunstenaarsvereniging uit die tijd. Het privé-contact met deze kunstenaars, vooral met Jacob Maris, boeide hem meer dan zijn academische opleiding. Autodidactisch ontwikkelde hij zijn eigen stijl.
Breitner was vaak aanwezig op de Haagse Rijksschool, waar hij paardenstudies schilderde. Omdat hij zijn repertoire in dit opzicht heeft uitgebreid, heeft hij met deze eigen stijl naam gemaakt. Dit leidde ook tot opdrachten, bijvoorbeeld van zijn schilderscollega Willem Mesdag, een marine- en genreschilder die ook tot de Haagse School behoort. Zo ontstond ook het bekende 1,40 x 3,40 m grote cavalerieschilderij op het strand van Scheveningen. Hij was ook verbonden aan van Gogh in een gezamenlijk project waarin zij Den Haagse Arbeiders en Dienstmeisjes als onderwerp kozen.
Breitner was niet per se geïnteresseerd in "helder", stralend impressionisme, maar zijn stijl werd meer representatief en, zoals hij over zichzelf zei, "juister". Dit leidde soms tot pauzes, waardoor de foto's donkerder en compromislozer werden. Met de vaak geschilderde straatscènes in Amsterdam waren het niet de mooie kanten van de stad die hem interesseerden. Hij werd aangetrokken tot de armere delen van de stad, waar het echte leven zich voor hem afspeelde. Dus foto's van havenarbeiders, ambachtslieden, huisvrouwen zijn eerder te vinden dan elegant geklede stadsbewoners. Ook zijn beroemdste schilderij 'Singelbrücke bei der Paleisstraat in Amsterdam' toont een nogal saai wintertafereel bij een grachtenbrug. De personen zijn geschilderd met snelle penseelstreken, meestal ook donker gekleed. De indruk wordt gewekt dat de personen zich bijna haastig door het beeld bewegen. In Breitners werk zie je overgangen naar het expressionisme in plaats van zijn aanvankelijk heldere, nog steeds impressionistische stijl van de eerste studieschilderijen. In de jaren rond 1898 vond Breitner in de beginnende zwart-witfotografie een uitstekend instrument om zijn studies van beweging en licht vast te leggen in foto's en deze vervolgens in zijn schilderijen te verwerken. Zijn foto's zijn vandaag de dag erg gewild, nadat ze pas in 1962 werden herontdekt.
Pagina 1 / 3