Licht, wolken, water. Een knoestige eik, zonnestralen op rotsblokken in het lichte bos. In het midden van de 19e eeuw was fotografie een neerbuigend belachelijk gemaakt ambacht dat probeerde de schilderkunst bij te benen, dat de wereld wilde afbeelden met machines. En een kunst die het wonder verrichtte om de wereld in zwart-wit grijs te zien.
Een leven als in een roman met alle gebruikelijke clichés van romantische artiesten. Fransman, artiest, levensgenieter, uitvinder, knutselaar .... Gustave Le Gray (1820-1884) past daar, in zijn tijd en in Frankrijk, waar hij geboren is en het schilderen heeft geleerd, in Rome en Italië, waar de jongeman, zoals in de klassieke Bildungsroman en zoals Byron of Stendhal, de "grote kunst" benadert, verliefd wordt op de Italiaanse Palmira Maddalena Gertrude Leonardi (die men zich onwillekeurig voorstelt als Sophia Loren; in feite ziet zij er nogal verlegen schattig uit op de foto die van haar bewaard is gebleven), met haar trouwt en bij haar zes kinderen verwekt. Hij past in Parijs in het midden van de 19e eeuw, waar hij zich toelegt op de gloednieuwe fotografie, als een van de pioniers technische procédés ontwikkelt, een succesvol hoffotograaf is van de Franse koning, van de Europese adel en bourgeoisie, een "fotostudio" opent, daarmee failliet gaat - het cliché van een kunstenaar - en - het leven cliché houdt niet op! - verlaat zijn vrouw en kinderen, vlucht voor zijn schuldeisers naar het zuiden, reist rond de Middellandse Zee met Alexandre Dumas en werkt als oorlogsfotograaf voor de Fransen in Syrië. Zijn vrouw heeft moeite om 50 francs per maand aan alimentatie te verdienen. Hoe stelt men zich de laatste twintig jaar voor, zijn tijd in Cairo? Een bescheiden bestaan - in Le Gray's wereld van verbeelding - als kunstleraar en fotograaf, de "grote" tijd voorbij als gevierd fotokunstenaar, een paar opdrachten van de Egyptische onderkoning, een liaison met de negentienjarige Anaïs Candounia, hun zoon wordt geboren een jaar voor Le Gray's dood.
Hij werd internationaal beroemd om zijn zeegezichten: Branding, golven, pieren, zeilschepen onder en voor een hemel die bezaaid is met wolken en doorbroken door zonlicht, de gloed van de zon op de zee - foto's die in die tijd eigenlijk niet konden bestaan. Le Gray fotografeerde met collodium natte platen, een voorloper van analoge celluloid film. De natte glasplaat, gecoat met een collodiummengsel en gedompeld in een zilvernitraatoplossing, werd in een cassette in de camera geplaatst. De kleurgetrouwheid en lichtgevoeligheid waren zeer beperkt. Wie in het midden van de 19e eeuw een schip op zee fotografeerde, zag de lucht meestal overbelicht, onscherp en bijna wit. Voor zijn zeebeelden vond Le Gray de fotomontage uit, waarbij hij verschillende gecombineerde negatieven tot één foto ontwikkelde. Zee- en luchtfoto's werden vaak niet eens op dezelfde plaats of op hetzelfde tijdstip genomen. Tegen 1868 waren deze foto's zo beroemd dat ze werden opgenomen in de collectie van het Victoria and Albert Museum. Hoewel vandaag alleen insiders de naam van Gustave Le Gray kennen, brengen zijn foto's - waaronder de knoestige schoonheden van Fontainebleau, het bos dat zowel oerwoud als park is - topprijzen op tot 700.000 euro.
Licht, wolken, water. Een knoestige eik, zonnestralen op rotsblokken in het lichte bos. In het midden van de 19e eeuw was fotografie een neerbuigend belachelijk gemaakt ambacht dat probeerde de schilderkunst bij te benen, dat de wereld wilde afbeelden met machines. En een kunst die het wonder verrichtte om de wereld in zwart-wit grijs te zien.
Een leven als in een roman met alle gebruikelijke clichés van romantische artiesten. Fransman, artiest, levensgenieter, uitvinder, knutselaar .... Gustave Le Gray (1820-1884) past daar, in zijn tijd en in Frankrijk, waar hij geboren is en het schilderen heeft geleerd, in Rome en Italië, waar de jongeman, zoals in de klassieke Bildungsroman en zoals Byron of Stendhal, de "grote kunst" benadert, verliefd wordt op de Italiaanse Palmira Maddalena Gertrude Leonardi (die men zich onwillekeurig voorstelt als Sophia Loren; in feite ziet zij er nogal verlegen schattig uit op de foto die van haar bewaard is gebleven), met haar trouwt en bij haar zes kinderen verwekt. Hij past in Parijs in het midden van de 19e eeuw, waar hij zich toelegt op de gloednieuwe fotografie, als een van de pioniers technische procédés ontwikkelt, een succesvol hoffotograaf is van de Franse koning, van de Europese adel en bourgeoisie, een "fotostudio" opent, daarmee failliet gaat - het cliché van een kunstenaar - en - het leven cliché houdt niet op! - verlaat zijn vrouw en kinderen, vlucht voor zijn schuldeisers naar het zuiden, reist rond de Middellandse Zee met Alexandre Dumas en werkt als oorlogsfotograaf voor de Fransen in Syrië. Zijn vrouw heeft moeite om 50 francs per maand aan alimentatie te verdienen. Hoe stelt men zich de laatste twintig jaar voor, zijn tijd in Cairo? Een bescheiden bestaan - in Le Gray's wereld van verbeelding - als kunstleraar en fotograaf, de "grote" tijd voorbij als gevierd fotokunstenaar, een paar opdrachten van de Egyptische onderkoning, een liaison met de negentienjarige Anaïs Candounia, hun zoon wordt geboren een jaar voor Le Gray's dood.
Hij werd internationaal beroemd om zijn zeegezichten: Branding, golven, pieren, zeilschepen onder en voor een hemel die bezaaid is met wolken en doorbroken door zonlicht, de gloed van de zon op de zee - foto's die in die tijd eigenlijk niet konden bestaan. Le Gray fotografeerde met collodium natte platen, een voorloper van analoge celluloid film. De natte glasplaat, gecoat met een collodiummengsel en gedompeld in een zilvernitraatoplossing, werd in een cassette in de camera geplaatst. De kleurgetrouwheid en lichtgevoeligheid waren zeer beperkt. Wie in het midden van de 19e eeuw een schip op zee fotografeerde, zag de lucht meestal overbelicht, onscherp en bijna wit. Voor zijn zeebeelden vond Le Gray de fotomontage uit, waarbij hij verschillende gecombineerde negatieven tot één foto ontwikkelde. Zee- en luchtfoto's werden vaak niet eens op dezelfde plaats of op hetzelfde tijdstip genomen. Tegen 1868 waren deze foto's zo beroemd dat ze werden opgenomen in de collectie van het Victoria and Albert Museum. Hoewel vandaag alleen insiders de naam van Gustave Le Gray kennen, brengen zijn foto's - waaronder de knoestige schoonheden van Fontainebleau, het bos dat zowel oerwoud als park is - topprijzen op tot 700.000 euro.
Pagina 1 / 3