Hans Baldung was een Duitse schilder en graficus en werd beschouwd als een van de meest getalenteerde en succesvolle leerlingen van Albrecht Dürer. Zijn artistieke levenswerk bestaat uit 90 schilderijen en altaarstukken, ongeveer 350 tekeningen en 180 boekillustraties. Baldung kwam uit een familie van intellectuelen en academici. De meeste van zijn familieleden waren artsen of advocaten. Het was in die tijd nogal atypisch voor de zoon van een zuiver academische familie om een artistieke carrière na te streven. In feite was Hans Baldung de enige man in de familie zonder universitair diploma en een van de eerste Duitse kunstenaars uit een puur academische familie. Er is weinig bekend over zijn vroege opleiding. Sinds hij in Straatsburg is opgegroeid, wordt aangenomen dat zijn eerste leraar een schilder uit de regio moet zijn geweest.
Zoals gebruikelijk voor de toenmalige reisgenoten, begon Baldung ook met zijn reisjaren en verliet hij Straatsburg op ongeveer 19-jarige leeftijd. Hij verhuisde naar Neurenberg en werd opgenomen in de werkplaats van Albrecht Dürer. Baldung begon al snel de invloed van Dürer te absorberen en de twee waren hun hele leven lang met elkaar verbonden door een zeer diepe vriendschap. Baldung nam waarschijnlijk de leiding van Dürer's werkplaats in Neurenberg over toen hij zijn tweede reis naar Venetië maakte. Volgens documenten nam Dürer op zijn reis wat van Baldung's werk mee en verkocht het voor hem. Tijdens zijn tijd bij Dürer kreeg Baldung zijn bijnaam Grien. Het was waarschijnlijk bedoeld om de verschillende kunstenaars met de voornaam Hans in de werkplaats, zoals Hans Schäufelein of Dürer's jongere broer Hans, gemakkelijker te kunnen onderscheiden. Later signeerde Baldung ook zijn schilderijen met de initialen HGB. Historici zijn het niet eens over de reden voor deze bijnaam. Sommigen vermoeden dat dit komt door zijn speciale voorkeur voor de kleur groen, anderen zien een verband met het woord Grienhals, wat heks betekent. Een van de centrale thema's in zijn werk was, naast religieuze motieven, hekserij, mystieke, erotische uitbeeldingen en de latere dood. In de werken van Dürer waren er altijd heksen, maar lang niet zo vaak als in de werken van Baldung.
Na zes jaar verliet Baldung eindelijk de werkplaats van Dürer. Hij keerde terug naar Straatsburg en kreeg het staatsburgerschap. Vervolgens opende hij zijn eigen werkplaats en sloot hij zich aan bij het plaatselijke gilde Zur Steltz. Hij werd al snel een van de meest gerespecteerde persoonlijkheden in de stad en was een veelgevraagd kunstenaar. Baldung trouwde met Margarethe Herlin, de dochter van een plaatselijke koopman. Het paar bracht het grootste deel van hun leven samen door in Straatsburg. Voor Baldung's grootste opdracht in de loop van zijn carrière verhuisden ze echter tijdelijk naar Freiburg im Breisgau, waar hij onder andere het hoogaltaar van de kathedraal van Freiburg zou ontwerpen. Het kostte hem bijna vier jaar om het project af te ronden. Baldung werd een van de rijkste mannen van de stad en lid van het stadsbestuur van Straatsburg.
Hans Baldung was een Duitse schilder en graficus en werd beschouwd als een van de meest getalenteerde en succesvolle leerlingen van Albrecht Dürer. Zijn artistieke levenswerk bestaat uit 90 schilderijen en altaarstukken, ongeveer 350 tekeningen en 180 boekillustraties. Baldung kwam uit een familie van intellectuelen en academici. De meeste van zijn familieleden waren artsen of advocaten. Het was in die tijd nogal atypisch voor de zoon van een zuiver academische familie om een artistieke carrière na te streven. In feite was Hans Baldung de enige man in de familie zonder universitair diploma en een van de eerste Duitse kunstenaars uit een puur academische familie. Er is weinig bekend over zijn vroege opleiding. Sinds hij in Straatsburg is opgegroeid, wordt aangenomen dat zijn eerste leraar een schilder uit de regio moet zijn geweest.
Zoals gebruikelijk voor de toenmalige reisgenoten, begon Baldung ook met zijn reisjaren en verliet hij Straatsburg op ongeveer 19-jarige leeftijd. Hij verhuisde naar Neurenberg en werd opgenomen in de werkplaats van Albrecht Dürer. Baldung begon al snel de invloed van Dürer te absorberen en de twee waren hun hele leven lang met elkaar verbonden door een zeer diepe vriendschap. Baldung nam waarschijnlijk de leiding van Dürer's werkplaats in Neurenberg over toen hij zijn tweede reis naar Venetië maakte. Volgens documenten nam Dürer op zijn reis wat van Baldung's werk mee en verkocht het voor hem. Tijdens zijn tijd bij Dürer kreeg Baldung zijn bijnaam Grien. Het was waarschijnlijk bedoeld om de verschillende kunstenaars met de voornaam Hans in de werkplaats, zoals Hans Schäufelein of Dürer's jongere broer Hans, gemakkelijker te kunnen onderscheiden. Later signeerde Baldung ook zijn schilderijen met de initialen HGB. Historici zijn het niet eens over de reden voor deze bijnaam. Sommigen vermoeden dat dit komt door zijn speciale voorkeur voor de kleur groen, anderen zien een verband met het woord Grienhals, wat heks betekent. Een van de centrale thema's in zijn werk was, naast religieuze motieven, hekserij, mystieke, erotische uitbeeldingen en de latere dood. In de werken van Dürer waren er altijd heksen, maar lang niet zo vaak als in de werken van Baldung.
Na zes jaar verliet Baldung eindelijk de werkplaats van Dürer. Hij keerde terug naar Straatsburg en kreeg het staatsburgerschap. Vervolgens opende hij zijn eigen werkplaats en sloot hij zich aan bij het plaatselijke gilde Zur Steltz. Hij werd al snel een van de meest gerespecteerde persoonlijkheden in de stad en was een veelgevraagd kunstenaar. Baldung trouwde met Margarethe Herlin, de dochter van een plaatselijke koopman. Het paar bracht het grootste deel van hun leven samen door in Straatsburg. Voor Baldung's grootste opdracht in de loop van zijn carrière verhuisden ze echter tijdelijk naar Freiburg im Breisgau, waar hij onder andere het hoogaltaar van de kathedraal van Freiburg zou ontwerpen. Het kostte hem bijna vier jaar om het project af te ronden. Baldung werd een van de rijkste mannen van de stad en lid van het stadsbestuur van Straatsburg.
Pagina 1 / 2