Pagina 1 / 1
De blik die Ippolito Caffi in zijn zelfportret heeft geschilderd is ondoorgrondelijk. Open en toch bedachtzaam. De in Venetië geboren schilder behoorde tot het tijdperk van het realisme en schilderde de meeste van zijn werken in de traditie van de jongere kunstenaars Canaletto en Francesco Guardi. Vedute vormen het bekendste deel van zijn overgeleverde schilderijen: natuurgetrouwe voorstellingen van landschappen of stadsgezichten. De eerste bewaard gebleven werken van Ippolito Caffi dateren van zijn studiejaren aan de "Accademia di Belle Arti", de kunstacademie in Venetië, waar hij begin jaren '20 afstudeerde.
Na zijn studie van de oude Romeinse architectuur werd de ontluikende schilder aangetrokken tot Rome, waar hij langzaam artistiek succes begon te boeken. Caffi bleef echter niet lang in de Eeuwige Stad. Telkens wanneer de professionele gelegenheid zich voordeed om te reizen, vertrok hij: naar Triëst in Noord-Italië, Padua en Venetië in Veneto of naar Lombardije, naar Milaan. Hier bleef Caffi proberen naam te maken met tentoonstellingen. Het bleef echter niet bij Italië. Vanaf 1843 werd hij ook aangetrokken door verre oorden: in Griekenland, Egypte, Turkije, Malta en Spanje deed de geboren Belluno inspiratie op voor latere werken over landschaps- en weerobservaties. Hij legde deze gedachten en ideeën vast in schetsboeken die bewaard zijn gebleven.
In 1848 verruilde Ippolito Caffi het penseel van een kunstenaar voor de wapens van een soldaat en vocht in de Italiaanse Onafhankelijkheidsoorlog tegen de Habsburgers, door wie hij ook gevangen werd genomen. Na een geslaagde ontsnapping vertrok hij in 1849 vanuit Venetië via Genua en Zwitserland naar Turijn. Er zouden verschillende jaren voorbijgaan voordat Caffi terugkeerde naar Rome, die hij onder andere doorbracht in Londen, Spanje en Parijs. Hij had ook veel succes in de Franse hoofdstad: Op de Wereldtentoonstelling van 1855 nam hij deel met een carnavalsscène van een piazzetta in Venetië, die veel aandacht kreeg. Het werk werd vooral geprezen vanwege de buitengewone weergave van de lichtomstandigheden. Het lichteffect in zijn vedute is Caffi's meest opvallende kwaliteitskenmerk. Hij bleef echter niet in de eerste plaats gericht op vreedzame architectonische taferelen. Zijn intense patriottische activiteiten onder aanhangers van Garibaldi leidden Caffi uiteindelijk in de richting van oorlogs- en gevechtsschilderkunst. Dit bezegelde zijn lot: Als oorlogsschilder ging Ippolito Caffi aan boord van het schip Re d'Italia, dat hem en zijn metgezellen naar hun dood zou voeren in de zeeslag van Lissa bij Kroatië in 1866. Als een van de belangrijkste vedutisten in Veneto liet Caffi ook het leerboek Lezioni di prospettiva practica na, dat met grote belangstelling onder schilderende collega's werd ontvangen.
De blik die Ippolito Caffi in zijn zelfportret heeft geschilderd is ondoorgrondelijk. Open en toch bedachtzaam. De in Venetië geboren schilder behoorde tot het tijdperk van het realisme en schilderde de meeste van zijn werken in de traditie van de jongere kunstenaars Canaletto en Francesco Guardi. Vedute vormen het bekendste deel van zijn overgeleverde schilderijen: natuurgetrouwe voorstellingen van landschappen of stadsgezichten. De eerste bewaard gebleven werken van Ippolito Caffi dateren van zijn studiejaren aan de "Accademia di Belle Arti", de kunstacademie in Venetië, waar hij begin jaren '20 afstudeerde.
Na zijn studie van de oude Romeinse architectuur werd de ontluikende schilder aangetrokken tot Rome, waar hij langzaam artistiek succes begon te boeken. Caffi bleef echter niet lang in de Eeuwige Stad. Telkens wanneer de professionele gelegenheid zich voordeed om te reizen, vertrok hij: naar Triëst in Noord-Italië, Padua en Venetië in Veneto of naar Lombardije, naar Milaan. Hier bleef Caffi proberen naam te maken met tentoonstellingen. Het bleef echter niet bij Italië. Vanaf 1843 werd hij ook aangetrokken door verre oorden: in Griekenland, Egypte, Turkije, Malta en Spanje deed de geboren Belluno inspiratie op voor latere werken over landschaps- en weerobservaties. Hij legde deze gedachten en ideeën vast in schetsboeken die bewaard zijn gebleven.
In 1848 verruilde Ippolito Caffi het penseel van een kunstenaar voor de wapens van een soldaat en vocht in de Italiaanse Onafhankelijkheidsoorlog tegen de Habsburgers, door wie hij ook gevangen werd genomen. Na een geslaagde ontsnapping vertrok hij in 1849 vanuit Venetië via Genua en Zwitserland naar Turijn. Er zouden verschillende jaren voorbijgaan voordat Caffi terugkeerde naar Rome, die hij onder andere doorbracht in Londen, Spanje en Parijs. Hij had ook veel succes in de Franse hoofdstad: Op de Wereldtentoonstelling van 1855 nam hij deel met een carnavalsscène van een piazzetta in Venetië, die veel aandacht kreeg. Het werk werd vooral geprezen vanwege de buitengewone weergave van de lichtomstandigheden. Het lichteffect in zijn vedute is Caffi's meest opvallende kwaliteitskenmerk. Hij bleef echter niet in de eerste plaats gericht op vreedzame architectonische taferelen. Zijn intense patriottische activiteiten onder aanhangers van Garibaldi leidden Caffi uiteindelijk in de richting van oorlogs- en gevechtsschilderkunst. Dit bezegelde zijn lot: Als oorlogsschilder ging Ippolito Caffi aan boord van het schip Re d'Italia, dat hem en zijn metgezellen naar hun dood zou voeren in de zeeslag van Lissa bij Kroatië in 1866. Als een van de belangrijkste vedutisten in Veneto liet Caffi ook het leerboek Lezioni di prospettiva practica na, dat met grote belangstelling onder schilderende collega's werd ontvangen.