De Franse schilder Jacques-Louis David werd vooral bekend door een reeks classicistische historieschilderijen. Als Jacobijns lid van de Nationale Conventie en het Veiligheidscomité was hij een prominente speler op het politieke toneel tijdens de Franse Revolutie. Onder zijn geschilderde commentaren van deze periode van onrust waren vooral "Die Ermordung des Marat" (1793). David werd later een transfigurant van de keizertijd met werken als "Krönung Napoleons I." (1806).
Kunsthistorici associëren David met de doorbraak van het classicisme in de schilderkunst. In 1785 werd Davids olieverfschilderij "Der Schwur der Horatier" (1784) met groot succes aan het publiek gepresenteerd. Het schilderij, dat in duidelijk contrast staat met de speelsheid van het rococoschilderij dat tot dan toe had gedomineerd, propageerde de vastberadenheid en de wil om te handelen, vertegenwoordigt een pathetisch tafereel uit de vroeg-Romeinse geschiedenis: De drie broers van de familie Horatier gaan voor Rome vechten tegen Alba Longa in een volmachtgevecht tot de dood. Voor het gevecht legt de vader de wapeneed af van zijn zonen en houdt hij hun zwaarden vast. In tegenstelling tot deze groep van vier, bepaald door energie en vechtlust, heeft David vrouwen die in rouw hurken geplaatst. Een donkere achtergrond en antieke arcade-elementen maken de beeldcompositie compleet. Achteraf gezien speculeerden David's tijdgenoten op de roep om een revolutie in beeld te brengen, die vandaag de dag nogal stijf lijkt.
De schilder, die als revolutionair werd verbannen, werd na 1815 door de Restauratie uit Frankrijk verdreven. Hij stierf in 1825 op 77-jarige leeftijd in ballingschap in Brussel.
De Franse schilder Jacques-Louis David werd vooral bekend door een reeks classicistische historieschilderijen. Als Jacobijns lid van de Nationale Conventie en het Veiligheidscomité was hij een prominente speler op het politieke toneel tijdens de Franse Revolutie. Onder zijn geschilderde commentaren van deze periode van onrust waren vooral "Die Ermordung des Marat" (1793). David werd later een transfigurant van de keizertijd met werken als "Krönung Napoleons I." (1806).
Kunsthistorici associëren David met de doorbraak van het classicisme in de schilderkunst. In 1785 werd Davids olieverfschilderij "Der Schwur der Horatier" (1784) met groot succes aan het publiek gepresenteerd. Het schilderij, dat in duidelijk contrast staat met de speelsheid van het rococoschilderij dat tot dan toe had gedomineerd, propageerde de vastberadenheid en de wil om te handelen, vertegenwoordigt een pathetisch tafereel uit de vroeg-Romeinse geschiedenis: De drie broers van de familie Horatier gaan voor Rome vechten tegen Alba Longa in een volmachtgevecht tot de dood. Voor het gevecht legt de vader de wapeneed af van zijn zonen en houdt hij hun zwaarden vast. In tegenstelling tot deze groep van vier, bepaald door energie en vechtlust, heeft David vrouwen die in rouw hurken geplaatst. Een donkere achtergrond en antieke arcade-elementen maken de beeldcompositie compleet. Achteraf gezien speculeerden David's tijdgenoten op de roep om een revolutie in beeld te brengen, die vandaag de dag nogal stijf lijkt.
De schilder, die als revolutionair werd verbannen, werd na 1815 door de Restauratie uit Frankrijk verdreven. Hij stierf in 1825 op 77-jarige leeftijd in ballingschap in Brussel.
Pagina 1 / 7