De Schotse schilder Joseph Farquharson wordt vandaag de dag nog steeds gewaardeerd om zijn besneeuwde landschappen. Hij beeldde ze sfeervol uit in warm ochtend- of avondlicht. Hij koos vaak de omgeving van zijn geboorteplaats als motief voor zijn schilderijen. De kunstenaar groeide op in een idyllisch landelijk gebied in het noordoosten van Schotland op het landgoed van zijn familie. Zijn vader was een dokter en Laird van Finzean. Als Schotse landeigenaar behoorde hij tot de landadel met feodale rechten. Landeigendom en adellijke titels werden later geërfd door zijn zoon Joseph Farquharson. Joseph kreeg soms les van de Schotse landschapsschilder Peter Graham. Hij werd vele jaren lang een vriend. Graham's werken inspireerden Joseph Farquharson gedurende zijn hele artistieke carrière. In zijn tijd aan de Edinburgh Trustees Academy en de Life Schools of the Royal Academy of Arts leerde hij belangrijke schilder- en tekentechnieken en hield hij zich bezig met artistieke thema's. Zijn eerste grote tentoonstelling vond daar plaats in 1873. In 1915 werd hij lid van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten.
Hij schilderde vooral olieverfschilderijen en aquarellen. Hij had bewust gekozen voor Londen als plaats voor zijn artistieke werk. Hij hoopte daar een breder publiek te bereiken met zijn werken. Zijn kunstwerken hebben een bijzondere esthetiek zonder afstand te doen van spanning en realisme. De landschappen van perfecte schoonheid werden geïnspireerd door de landelijke omgeving waarin hij opgroeide. Sneeuwscènes tonen het idyllische landschap in een bijzondere lichtsfeer. De kunstenaar was een meester in het brengen van warme en aangename lichtstemmingen in al hun facetten op het doek. Hij werkte vaak buiten. Zo had hij een vrij zicht op het motief en de individuele lichtstemming. Het harde Schotse klimaat maakte het werken buitenshuis tot een uitdaging. Maar Farquharson had een idee en bouwde een kleine schildershut op wielen. Door het grote glazen raam keek hij direct naar de schilderachtige landschappen rond zijn huis.
Rond 1800 bracht hij een periode door in Parijs om te studeren met zijn kunstenaarscollega Charles Auguste Émile Durand. De tijd daar veranderde Farquharson's stijl. Durand leerde zijn studenten denken in vorm en kleur. Vanaf dat moment werd een grotere verscheidenheid aan kleuren gevonden in de werken van Farquharson. Vanaf 1885 verbleef de kunstenaar acht jaar in Noord-Afrika. In deze periode creëerde hij uitstekende werken met Noord-Afrikaanse woestijnbeelden, die helaas vandaag de dag enigszins zijn vergeten. De kunstenaar koos de titels van zijn werken uit gedichten van Milton, Burns of Shakespeare. In 1935 stierf hij op het landgoed van zijn familie. Zijn schilderijen zijn vandaag de dag in vele musea te zien. Een van zijn schilderijen verscheen pas in 2008. Een huiseigenaar kocht een werk van de kunstenaar uit 1901 voor 1.450 pond en de eigenaar besloot het huis te verkopen. In de nieuwe flat was geen plaats voor het schilderij, dus werd het op een kunstveiling verkocht. Het schilderij haalde 70.000 pond op.
De Schotse schilder Joseph Farquharson wordt vandaag de dag nog steeds gewaardeerd om zijn besneeuwde landschappen. Hij beeldde ze sfeervol uit in warm ochtend- of avondlicht. Hij koos vaak de omgeving van zijn geboorteplaats als motief voor zijn schilderijen. De kunstenaar groeide op in een idyllisch landelijk gebied in het noordoosten van Schotland op het landgoed van zijn familie. Zijn vader was een dokter en Laird van Finzean. Als Schotse landeigenaar behoorde hij tot de landadel met feodale rechten. Landeigendom en adellijke titels werden later geërfd door zijn zoon Joseph Farquharson. Joseph kreeg soms les van de Schotse landschapsschilder Peter Graham. Hij werd vele jaren lang een vriend. Graham's werken inspireerden Joseph Farquharson gedurende zijn hele artistieke carrière. In zijn tijd aan de Edinburgh Trustees Academy en de Life Schools of the Royal Academy of Arts leerde hij belangrijke schilder- en tekentechnieken en hield hij zich bezig met artistieke thema's. Zijn eerste grote tentoonstelling vond daar plaats in 1873. In 1915 werd hij lid van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten.
Hij schilderde vooral olieverfschilderijen en aquarellen. Hij had bewust gekozen voor Londen als plaats voor zijn artistieke werk. Hij hoopte daar een breder publiek te bereiken met zijn werken. Zijn kunstwerken hebben een bijzondere esthetiek zonder afstand te doen van spanning en realisme. De landschappen van perfecte schoonheid werden geïnspireerd door de landelijke omgeving waarin hij opgroeide. Sneeuwscènes tonen het idyllische landschap in een bijzondere lichtsfeer. De kunstenaar was een meester in het brengen van warme en aangename lichtstemmingen in al hun facetten op het doek. Hij werkte vaak buiten. Zo had hij een vrij zicht op het motief en de individuele lichtstemming. Het harde Schotse klimaat maakte het werken buitenshuis tot een uitdaging. Maar Farquharson had een idee en bouwde een kleine schildershut op wielen. Door het grote glazen raam keek hij direct naar de schilderachtige landschappen rond zijn huis.
Rond 1800 bracht hij een periode door in Parijs om te studeren met zijn kunstenaarscollega Charles Auguste Émile Durand. De tijd daar veranderde Farquharson's stijl. Durand leerde zijn studenten denken in vorm en kleur. Vanaf dat moment werd een grotere verscheidenheid aan kleuren gevonden in de werken van Farquharson. Vanaf 1885 verbleef de kunstenaar acht jaar in Noord-Afrika. In deze periode creëerde hij uitstekende werken met Noord-Afrikaanse woestijnbeelden, die helaas vandaag de dag enigszins zijn vergeten. De kunstenaar koos de titels van zijn werken uit gedichten van Milton, Burns of Shakespeare. In 1935 stierf hij op het landgoed van zijn familie. Zijn schilderijen zijn vandaag de dag in vele musea te zien. Een van zijn schilderijen verscheen pas in 2008. Een huiseigenaar kocht een werk van de kunstenaar uit 1901 voor 1.450 pond en de eigenaar besloot het huis te verkopen. In de nieuwe flat was geen plaats voor het schilderij, dus werd het op een kunstveiling verkocht. Het schilderij haalde 70.000 pond op.
Pagina 1 / 1