Lance Thackeray's overgebleven grafisch werk kan grofweg worden verdeeld in twee thematische gebieden: De tegenslagen van sportbeoefening, met name golf en biljart, en het schetsen van typische situaties waaraan Europese reizigers in Egypte werden blootgesteld of waarin zij onvrijwillig terechtkwamen. Ook de toenemende motorisering en de gevolgen daarvan vonden hun weg naar zijn werken.
Kort voor de eeuwwisseling had Thackeray zich in Londen gevestigd als kunstenaar. Hij maakte meer dan 800 prentbriefkaarten van verschillende ontwerpen voor de firma Raphael Tuck & Sons in Londen en was lid van de Royal Society of British Artists, de tegenhanger van de bekendere Royal Academy. De "London Sketch Club", die hij mede oprichtte en die later werd uitgebreid met de afdelingen schilderkunst en aquarelkunst, was een privé-club voor kunstenaars die commerciële grafische werken voor kranten, tijdschriften of boeken ontwierpen. Het werd opgericht als een spin-off van een andere tekenclub en was te danken aan het feit dat de leden het niet eens konden worden over koude of warme soep om een drukke avond af te sluiten, en hint op de typische Britse humor in dergelijke zaken. Thackeray maakte talrijke humoristische tekeningen voor de Britse pers, bijvoorbeeld voor het satirische tijdschrift "Punch". Hij hield de Engelse samenleving van het Edwardiaanse tijdperk een spiegel voor, en nam haar maniërisme en achterhaalde waarden spottend onder de loep. In de periode vóór de Eerste Wereldoorlog reisde hij naar Egypte en vond daar een rijk terrein voor humoristische voorstellingen van het Engelse toerisme, die tot op de dag van vandaag niets van hun charme hebben verloren. Of het nu zwaarlijvige heren zijn onder wie het hijgende pakpaard bijna bezwijkt of dames die ongeschikt gekleed zijn voor de hitte en meer geïnteresseerd zijn in de juiste pasvorm van hun hoeden dan in de plaatselijke cultuur. Een geliefd onderwerp was de Engelse snob, die de inboorlingen als primitief beschouwde, maar die zijn eigen primitiviteit niet wist te verbergen door gewoonten en tradities te negeren. Engelsen met rode gezichten die de piramiden wilden beklimmen in de grootste hitte van de dag of die dachten dat ze de overhand hadden bij het afdingen in de bazaar. Engelse reizigers die zich zelfs in hun hotels en logementen hielden aan de Britse dagelijkse routine en die de Egyptenaren hun manier van leven wilden laten zien, dit alles werd door Thackeray nauwlettend in de gaten gehouden en weergegeven in het bereik van subtiel tot overdreven duidelijk.
Naast ansichtkaarten zijn er boeken met schetsen en prenten van Lance Thackeray over zijn Egyptische fase bewaard gebleven. Hij was een uitstekend observator van de Engelse high society en zijn getekende humor is ook nu nog geldig, zodat de kijker zich erin kan terugvinden en om zichzelf kan lachen.
Lance Thackeray's overgebleven grafisch werk kan grofweg worden verdeeld in twee thematische gebieden: De tegenslagen van sportbeoefening, met name golf en biljart, en het schetsen van typische situaties waaraan Europese reizigers in Egypte werden blootgesteld of waarin zij onvrijwillig terechtkwamen. Ook de toenemende motorisering en de gevolgen daarvan vonden hun weg naar zijn werken.
Kort voor de eeuwwisseling had Thackeray zich in Londen gevestigd als kunstenaar. Hij maakte meer dan 800 prentbriefkaarten van verschillende ontwerpen voor de firma Raphael Tuck & Sons in Londen en was lid van de Royal Society of British Artists, de tegenhanger van de bekendere Royal Academy. De "London Sketch Club", die hij mede oprichtte en die later werd uitgebreid met de afdelingen schilderkunst en aquarelkunst, was een privé-club voor kunstenaars die commerciële grafische werken voor kranten, tijdschriften of boeken ontwierpen. Het werd opgericht als een spin-off van een andere tekenclub en was te danken aan het feit dat de leden het niet eens konden worden over koude of warme soep om een drukke avond af te sluiten, en hint op de typische Britse humor in dergelijke zaken. Thackeray maakte talrijke humoristische tekeningen voor de Britse pers, bijvoorbeeld voor het satirische tijdschrift "Punch". Hij hield de Engelse samenleving van het Edwardiaanse tijdperk een spiegel voor, en nam haar maniërisme en achterhaalde waarden spottend onder de loep. In de periode vóór de Eerste Wereldoorlog reisde hij naar Egypte en vond daar een rijk terrein voor humoristische voorstellingen van het Engelse toerisme, die tot op de dag van vandaag niets van hun charme hebben verloren. Of het nu zwaarlijvige heren zijn onder wie het hijgende pakpaard bijna bezwijkt of dames die ongeschikt gekleed zijn voor de hitte en meer geïnteresseerd zijn in de juiste pasvorm van hun hoeden dan in de plaatselijke cultuur. Een geliefd onderwerp was de Engelse snob, die de inboorlingen als primitief beschouwde, maar die zijn eigen primitiviteit niet wist te verbergen door gewoonten en tradities te negeren. Engelsen met rode gezichten die de piramiden wilden beklimmen in de grootste hitte van de dag of die dachten dat ze de overhand hadden bij het afdingen in de bazaar. Engelse reizigers die zich zelfs in hun hotels en logementen hielden aan de Britse dagelijkse routine en die de Egyptenaren hun manier van leven wilden laten zien, dit alles werd door Thackeray nauwlettend in de gaten gehouden en weergegeven in het bereik van subtiel tot overdreven duidelijk.
Naast ansichtkaarten zijn er boeken met schetsen en prenten van Lance Thackeray over zijn Egyptische fase bewaard gebleven. Hij was een uitstekend observator van de Engelse high society en zijn getekende humor is ook nu nog geldig, zodat de kijker zich erin kan terugvinden en om zichzelf kan lachen.
Pagina 1 / 2