Op het eerste gezicht lijkt veel van het werk van Louis-François Lejeune op een chronologie van de veldtochten van Napoleon Bonaparte, maar bij nadere beschouwing blijkt het verband met zijn biografie. Geboren in Straatsburg in het absolutistische Frankrijk, kreeg de kunst al snel zijn belangstelling, onder invloed van zijn vader, een musicus. Zo werd hij opgeleid tot kunstenaar door Pierre-Henri de Valenciennes in Parijs. De Franse Revolutie, die zich toen voornamelijk over de Franse hoofdstad verspreidde, betekende echter al snel een breuk in zijn leven toen hij zich op zeventienjarige leeftijd bij de revolutionairen aansloot en zich op een militaire carrière richtte. Vanaf dat moment speelde zijn leven zich af tussen kunst en oorlog; als schilder kreeg hij lof en erkenning, en in het Franse leger van de nieuwe keizer Napoléon maakte hij een snelle opgang en werd adjudant, kapitein en tenslotte officier. Als erkenning heeft Napoléon hem in de adelstand verheven. Hij maakte ook de tegenslagen van het leger in Rusland mee, raakte gewond en verliet het leger in 1813, een jaar voor het einde van de oorlog en de definitieve nederlaag van Frankrijk.
Lejeune verwerkte zijn ervaringen in de talrijke veldslagen in zijn schilderijen, die ook door Napoléon zelf zeer gewaardeerd werden; onder hen zijn voorstellingen van de slagen bij Marengo, Austerlitz en Somosierra. Als werken van een ooggetuige bieden de schilderijen een zeldzaam perspectief en suggereren ze ook het standpunt van de kunstenaar. Zo worden de Franse soldaten positiever voorgesteld dan hun vijanden, die vaak op de vlucht slaan voor de aanval van Napoléons troepen. Ook de keizer zelf wordt verheerlijkt; vaak staat hij in het midden van de schilderijen, als een soeverein bevelhebber, zelfverzekerd en in vrede in het heetst van de strijd. Lejeune geeft een geromantiseerd beeld van de Napoleontische oorlogen en toont zijn rol als overtuigd pleitbezorger van de ideeën van de keizer: het is niet verwonderlijk dat Napoleon hem niet alleen waardeerde voor zijn inzet in de oorlog, maar ook voor zijn kunstwerken.
Maar zelfs het einde van Napoleons bewind deed niets af aan de reputatie van Louis Lejeune. Hij sloot zich weer aan bij het leger onder koning Lodewijk XVIII, ontving talrijke medailles en trouwde met de dochter van een generaal. Lejeune verwierf nog meer bekendheid als degene die de toen nieuwe techniek van de lithografie in Frankrijk bekend maakte, toen hij in München van de uitvinder Alois Senefelder over deze druktechniek leerde. Of deze roem terecht is, is niet bekend, maar Lejeune heeft er zeker van geprofiteerd, hij publiceerde zijn memoires, die enthousiast werden ontvangen, en in Toulouse werd hij directeur van een kunstschool en uiteindelijk burgemeester. Louis Lejeune, die zoveel veldslagen had gestreden en wonden had overleefd, stierf op 73-jarige leeftijd aan een hartaanval.
Op het eerste gezicht lijkt veel van het werk van Louis-François Lejeune op een chronologie van de veldtochten van Napoleon Bonaparte, maar bij nadere beschouwing blijkt het verband met zijn biografie. Geboren in Straatsburg in het absolutistische Frankrijk, kreeg de kunst al snel zijn belangstelling, onder invloed van zijn vader, een musicus. Zo werd hij opgeleid tot kunstenaar door Pierre-Henri de Valenciennes in Parijs. De Franse Revolutie, die zich toen voornamelijk over de Franse hoofdstad verspreidde, betekende echter al snel een breuk in zijn leven toen hij zich op zeventienjarige leeftijd bij de revolutionairen aansloot en zich op een militaire carrière richtte. Vanaf dat moment speelde zijn leven zich af tussen kunst en oorlog; als schilder kreeg hij lof en erkenning, en in het Franse leger van de nieuwe keizer Napoléon maakte hij een snelle opgang en werd adjudant, kapitein en tenslotte officier. Als erkenning heeft Napoléon hem in de adelstand verheven. Hij maakte ook de tegenslagen van het leger in Rusland mee, raakte gewond en verliet het leger in 1813, een jaar voor het einde van de oorlog en de definitieve nederlaag van Frankrijk.
Lejeune verwerkte zijn ervaringen in de talrijke veldslagen in zijn schilderijen, die ook door Napoléon zelf zeer gewaardeerd werden; onder hen zijn voorstellingen van de slagen bij Marengo, Austerlitz en Somosierra. Als werken van een ooggetuige bieden de schilderijen een zeldzaam perspectief en suggereren ze ook het standpunt van de kunstenaar. Zo worden de Franse soldaten positiever voorgesteld dan hun vijanden, die vaak op de vlucht slaan voor de aanval van Napoléons troepen. Ook de keizer zelf wordt verheerlijkt; vaak staat hij in het midden van de schilderijen, als een soeverein bevelhebber, zelfverzekerd en in vrede in het heetst van de strijd. Lejeune geeft een geromantiseerd beeld van de Napoleontische oorlogen en toont zijn rol als overtuigd pleitbezorger van de ideeën van de keizer: het is niet verwonderlijk dat Napoleon hem niet alleen waardeerde voor zijn inzet in de oorlog, maar ook voor zijn kunstwerken.
Maar zelfs het einde van Napoleons bewind deed niets af aan de reputatie van Louis Lejeune. Hij sloot zich weer aan bij het leger onder koning Lodewijk XVIII, ontving talrijke medailles en trouwde met de dochter van een generaal. Lejeune verwierf nog meer bekendheid als degene die de toen nieuwe techniek van de lithografie in Frankrijk bekend maakte, toen hij in München van de uitvinder Alois Senefelder over deze druktechniek leerde. Of deze roem terecht is, is niet bekend, maar Lejeune heeft er zeker van geprofiteerd, hij publiceerde zijn memoires, die enthousiast werden ontvangen, en in Toulouse werd hij directeur van een kunstschool en uiteindelijk burgemeester. Louis Lejeune, die zoveel veldslagen had gestreden en wonden had overleefd, stierf op 73-jarige leeftijd aan een hartaanval.
Pagina 1 / 1