Pagina 1 / 2
Wie de persoon en de kunst van Lucy Willis wil begrijpen, kan niet om één figuur heen: de grootvader van de schilder, die in 1954 werd geboren. H.M. Bateman was een beroemd Engels tekenaar, cartoonist en karikaturist voordat hij zich op 40-jarige leeftijd op het schilderen toelegde. Op het hoogtepunt van zijn roem wilde hij nieuwe terreinen verkennen, een "echte artiest" worden. Bateman bleef licht en schaduw, perspectief en beweging onderzoeken, wat zijn kleindochter vastlegt in haar aquarellen, zowel op het platteland als tijdens uitstapjes naar het eiland Gozo.
Gozo, het op één na grootste Maltese eiland, werd jaren later ook een bestemming en inspiratiebron voor Lucy Willis. Dit is waar de beroemde grootvader de laatste jaren van zijn leven had doorgebracht. Lucy Willis wilde hier plaatsen bezoeken die zij artistiek getransponeerd had ontdekt op ongedateerde foto's van haar grootvader. Lucy Willis is een meester in het vastleggen van weer- en lichtomstandigheden in haar werken. Of het nu in Gozo, Aleppo, Jeruzalem of Bombay is: De toeschouwer ervaart altijd het onmiddellijke gevoel dat de kunstenaar had op deze plaatsen met het oog op majestueuze architectuur en natuur of bijzondere lichtomstandigheden. Natuurlijk. Want Willis weet dat het niet alleen om de compositie van een schilderij gaat. Het zijn licht en schaduw, contrasten eigenlijk, die een schilderij visueel toegankelijk en inhoudelijk interessant maken. Tegelijkertijd zijn wind en weer, zon, regen of wolken altijd slechts momentopnamen. Om ze artistiek vast te leggen zijn vaardigheid en snelheid, nauwkeurige observatie en uitvoering vereist.
Lucy Willis, die in 1972 als studente aan de Ruskin School of Drawing and Fine Art in Oxford een fantastisch zelfportret van zichzelf maakte, kiest haar motieven tegenwoordig bij voorkeur uit de natuur en de architectuur. Licht overgoten taferelen in het zuiden, zoals in Tunesië of Israël, sublieme moskeeën en vestingwerken: alle aquarellen getuigen van de menselijke blik en het gevoel dat de kunstenares heeft voor haar omgeving. Delicatesse van kleur en intensiteit van licht spelen een rol in Willis' werk, evenals motieven die het dagelijks leven beschrijven, zoals een kruiwagen, dieren of fruit op een bord dat uitnodigt om te eten. Bovendien zijn het de elementen die de kunstenaar bewegen. Water en zijn weerspiegelingen, de lucht met zijn wolkenbeelden, de uitgestrektheid van de natuur. De dierenwereld in zijn natuurlijke schoonheid is even afwezig als de architecturale kunst die de mens kan scheppen. Tempels, kerken, ingangen en zalen nodigen uit om langs te lopen.
Bovendien is beweging een motief van Lucy Willis' artistieke expressie. Terwijl er enerzijds een bijna meditatieve rust heerst bij het bekijken van haar kunstwerken, is het anderzijds het menselijke alledaagse leven dat de kunstenares in een paar penseelstreken weet te vatten. Op haar talrijke reizen, die haar sinds 1990 voor Artist Magazine van Azië naar het Oosten en Afrika hebben gevoerd, blijft zij de schoonheid van het menselijk bestaan in al zijn uitdrukkingsvormen herontdekken. Dit is nog een reden waarom Willis nationaal en internationaal succes viert!
Wie de persoon en de kunst van Lucy Willis wil begrijpen, kan niet om één figuur heen: de grootvader van de schilder, die in 1954 werd geboren. H.M. Bateman was een beroemd Engels tekenaar, cartoonist en karikaturist voordat hij zich op 40-jarige leeftijd op het schilderen toelegde. Op het hoogtepunt van zijn roem wilde hij nieuwe terreinen verkennen, een "echte artiest" worden. Bateman bleef licht en schaduw, perspectief en beweging onderzoeken, wat zijn kleindochter vastlegt in haar aquarellen, zowel op het platteland als tijdens uitstapjes naar het eiland Gozo.
Gozo, het op één na grootste Maltese eiland, werd jaren later ook een bestemming en inspiratiebron voor Lucy Willis. Dit is waar de beroemde grootvader de laatste jaren van zijn leven had doorgebracht. Lucy Willis wilde hier plaatsen bezoeken die zij artistiek getransponeerd had ontdekt op ongedateerde foto's van haar grootvader. Lucy Willis is een meester in het vastleggen van weer- en lichtomstandigheden in haar werken. Of het nu in Gozo, Aleppo, Jeruzalem of Bombay is: De toeschouwer ervaart altijd het onmiddellijke gevoel dat de kunstenaar had op deze plaatsen met het oog op majestueuze architectuur en natuur of bijzondere lichtomstandigheden. Natuurlijk. Want Willis weet dat het niet alleen om de compositie van een schilderij gaat. Het zijn licht en schaduw, contrasten eigenlijk, die een schilderij visueel toegankelijk en inhoudelijk interessant maken. Tegelijkertijd zijn wind en weer, zon, regen of wolken altijd slechts momentopnamen. Om ze artistiek vast te leggen zijn vaardigheid en snelheid, nauwkeurige observatie en uitvoering vereist.
Lucy Willis, die in 1972 als studente aan de Ruskin School of Drawing and Fine Art in Oxford een fantastisch zelfportret van zichzelf maakte, kiest haar motieven tegenwoordig bij voorkeur uit de natuur en de architectuur. Licht overgoten taferelen in het zuiden, zoals in Tunesië of Israël, sublieme moskeeën en vestingwerken: alle aquarellen getuigen van de menselijke blik en het gevoel dat de kunstenares heeft voor haar omgeving. Delicatesse van kleur en intensiteit van licht spelen een rol in Willis' werk, evenals motieven die het dagelijks leven beschrijven, zoals een kruiwagen, dieren of fruit op een bord dat uitnodigt om te eten. Bovendien zijn het de elementen die de kunstenaar bewegen. Water en zijn weerspiegelingen, de lucht met zijn wolkenbeelden, de uitgestrektheid van de natuur. De dierenwereld in zijn natuurlijke schoonheid is even afwezig als de architecturale kunst die de mens kan scheppen. Tempels, kerken, ingangen en zalen nodigen uit om langs te lopen.
Bovendien is beweging een motief van Lucy Willis' artistieke expressie. Terwijl er enerzijds een bijna meditatieve rust heerst bij het bekijken van haar kunstwerken, is het anderzijds het menselijke alledaagse leven dat de kunstenares in een paar penseelstreken weet te vatten. Op haar talrijke reizen, die haar sinds 1990 voor Artist Magazine van Azië naar het Oosten en Afrika hebben gevoerd, blijft zij de schoonheid van het menselijk bestaan in al zijn uitdrukkingsvormen herontdekken. Dit is nog een reden waarom Willis nationaal en internationaal succes viert!