De mens daagt de natuur uit: machtige schepen, gebouwd van houten planken en uitgerust met masten en zeilen, wagen zich aan de open zee. Ze handelen, voeren oorlog, ontdekken de wereld. Kunstverzamelaars in de Gouden Eeuw hielden in de 17e en vroege 18e eeuw van schilderijen die de schepen van hun trotse vloot lieten zien die tegen de krachten van de natuur vochten. Vooral dramatische zeegezichten waren populair: een kolkende zee, dreigende wolken aan de horizon en daartussenin, als schelpen, de extreem hellende zeilschepen die dreigen te kapseizen. Is er hoop, kunnen de zeelieden hun schip en hun waardevolle lading redden? Zullen ze het overleven? Een klein vodje blauwe lucht geeft hoop, maar de kliffen zijn al dreigend dichtbij...
Een meester in de marineschilderkunst was Ludolf Backhuysen, geboren in Emden. In 1650 ging hij naar Amsterdam, het hart van de opkomende handels- en zeemacht Holland. Schilderen lag niet in zijn wieg, eerst werkte hij in een handelshuis, maar daar trok hij de aandacht met zijn mooie geschriften. Blijkbaar leerde hij zichzelf al op jonge leeftijd schilderen en hield hij van de zee, de schepen en de havens van zijn nieuwe huis. Hij ging dus in de leer bij twee gerespecteerde marineschilders. Willem van de Velde de Oude, de beroemdste kunstenaar van de stormachtige zeeën en zeeslagen tot op de dag van vandaag, heeft ook het werk van de jonge Backhuysen beïnvloed. In zijn voordeel verhuisde de van de Veldes al snel naar Engeland en liet een gat in Nederland achter. Backhuysen vulde dit gat op briljante wijze op en maakte al snel naam met zijn levendige, gedetailleerde marineschilderijen. Na enkele jaren was hij de belangrijkste en meest populaire kunstenaar in zijn vakgebied. Ook na zijn dood - hij stierf in 1708 op 77-jarige leeftijd - bleven zijn werken in heel Europa zeer gewild. Pas in de 19e eeuw nam de belangstelling voor zijn zeegezichten af.
Sommige van zijn uiterst dynamische uitbeeldingen van de stormachtige zee lijken op reizen naar de Hellemond met een vurige rode avondlucht. Of is het de bliksem die de hele nacht doorflitst? De koopvaardijschepen van de Nederlandse Oost-Indische Compagnie zijn op zijn foto's te zien, evenals rustige en gedetailleerde beelden van de Nederlandse havens en de gevechten van de marinemogendheden Holland en Engeland. Naast schilderijen heeft Backhuysen ook een hele serie prenten gemaakt die de schepen en hun ingewikkelde tuigage in fijn gegraveerde vorm laten zien. Hoewel hij wordt beschouwd als een toegewijd marineschilder, zijn er nog andere motieven van hem: hij heeft portretten gemaakt van familieleden, sommige landschappen en vooral zelfportretten. Op een van hen zie je een verzadigde heer met een langharige pruik in fijne stof en draad, die ons aandachtig aankijkt. Hij is waarschijnlijk nooit naar zee gegaan, maar Ludolf Backhuysen heeft zijn verlangen naar de zee nooit losgelaten.
De mens daagt de natuur uit: machtige schepen, gebouwd van houten planken en uitgerust met masten en zeilen, wagen zich aan de open zee. Ze handelen, voeren oorlog, ontdekken de wereld. Kunstverzamelaars in de Gouden Eeuw hielden in de 17e en vroege 18e eeuw van schilderijen die de schepen van hun trotse vloot lieten zien die tegen de krachten van de natuur vochten. Vooral dramatische zeegezichten waren populair: een kolkende zee, dreigende wolken aan de horizon en daartussenin, als schelpen, de extreem hellende zeilschepen die dreigen te kapseizen. Is er hoop, kunnen de zeelieden hun schip en hun waardevolle lading redden? Zullen ze het overleven? Een klein vodje blauwe lucht geeft hoop, maar de kliffen zijn al dreigend dichtbij...
Een meester in de marineschilderkunst was Ludolf Backhuysen, geboren in Emden. In 1650 ging hij naar Amsterdam, het hart van de opkomende handels- en zeemacht Holland. Schilderen lag niet in zijn wieg, eerst werkte hij in een handelshuis, maar daar trok hij de aandacht met zijn mooie geschriften. Blijkbaar leerde hij zichzelf al op jonge leeftijd schilderen en hield hij van de zee, de schepen en de havens van zijn nieuwe huis. Hij ging dus in de leer bij twee gerespecteerde marineschilders. Willem van de Velde de Oude, de beroemdste kunstenaar van de stormachtige zeeën en zeeslagen tot op de dag van vandaag, heeft ook het werk van de jonge Backhuysen beïnvloed. In zijn voordeel verhuisde de van de Veldes al snel naar Engeland en liet een gat in Nederland achter. Backhuysen vulde dit gat op briljante wijze op en maakte al snel naam met zijn levendige, gedetailleerde marineschilderijen. Na enkele jaren was hij de belangrijkste en meest populaire kunstenaar in zijn vakgebied. Ook na zijn dood - hij stierf in 1708 op 77-jarige leeftijd - bleven zijn werken in heel Europa zeer gewild. Pas in de 19e eeuw nam de belangstelling voor zijn zeegezichten af.
Sommige van zijn uiterst dynamische uitbeeldingen van de stormachtige zee lijken op reizen naar de Hellemond met een vurige rode avondlucht. Of is het de bliksem die de hele nacht doorflitst? De koopvaardijschepen van de Nederlandse Oost-Indische Compagnie zijn op zijn foto's te zien, evenals rustige en gedetailleerde beelden van de Nederlandse havens en de gevechten van de marinemogendheden Holland en Engeland. Naast schilderijen heeft Backhuysen ook een hele serie prenten gemaakt die de schepen en hun ingewikkelde tuigage in fijn gegraveerde vorm laten zien. Hoewel hij wordt beschouwd als een toegewijd marineschilder, zijn er nog andere motieven van hem: hij heeft portretten gemaakt van familieleden, sommige landschappen en vooral zelfportretten. Op een van hen zie je een verzadigde heer met een langharige pruik in fijne stof en draad, die ons aandachtig aankijkt. Hij is waarschijnlijk nooit naar zee gegaan, maar Ludolf Backhuysen heeft zijn verlangen naar de zee nooit losgelaten.
Pagina 1 / 1