Bij voorkeur in grote formaten staan er figuratieve scènes in de breedste zin van het woord, waaronder afbeeldingen van dieren en landschappen, voor ons klaar. De motieven verschijnen en ontlopen ons. Het moment waarop een scène bijna nooit kan worden benoemd - in plaats daarvan treden overgangen, overlappingen, afgewisseld met kleurvlekken, geometrische elementen, tekeningen, microafbeeldingen op. Gebroken kleuren, in delen zelfs weer agressief lichtgevend, voornamelijk acryl, maar aangevuld met andere materiële componenten. Beglazing, verdund, stroperig, op sommige plaatsen klontervorming. Grafische elementen van krijt, houtskool en andere tekenpennen.
Na het totaalbeeld benadert men een doek en ontdekt men een gecompliceerde structuur van lagen, die de voor- en achterkant, de boven- en onderkant slechts tijdelijk zichtbaar maken. Onmiddellijk ernaast wordt een andere bevinding onthuld. In dit opzicht heeft de schilderkunst eigenlijk de belangrijkste kenmerken van de gebaren-informele kunst, maar dit is ook niet de uiteindelijke bevinding.
In dit conglomeraat van formele uitdrukkingen van de meest uiteenlopende aard zijn figuren herhaaldelijk met elkaar verweven, duidelijk lineair geschetst, zelden compleet, vaak als fragmenten, omdat ook zij deel uitmaken van deze vloeiende, verkennende, verweven kosmos van vormen. Afzonderlijke lichaamsdelen worden gemodelleerd op de manier van de Oude Meesters en gaan dan met dit schilderkunstige reliëf op in niet-representatieve formele landschappen. Maar als een basismotief dat zich altijd weer laat horen, gaan de meest precieze tekeningen boven deze schijnbaar ongecontroleerde vormuitbarstingen, duidelijke en duidelijke contouren die associaties oproepen met de krachtige en virtuoze figuurconcepten van de late Renaissance en het maniërisme, maar onmiddellijk weer vervaagt.
Dit is een fundamenteel principe van de creatieve methode van Magdalena Cichon. Ze biedt zichzelf en de kijker geen definitieve formuleringen aan. Er ontstaan voortdurend nieuwe constellaties tussen kleur, vorm en structuur. Als kijkers worden we ons er heel snel van bewust dat we geen aanspraak kunnen maken op betrouwbare herkenning of een duidelijke lezing.
Ook Magdalena Cichon gaat uit van het onvoorspelbare en onverwachte in haar werk. Haar strategie is gebaseerd op het potentieel van het toevallige en op haar geplande interventies, haar picturale antwoorden op deze richtlijnen. Het is het spanningsveld tussen toeval en intentie waaruit haar beelden hun kracht putten.
Magdalena Cichon tekent de vorm en de omtrek van de lichamen niet volgens een model, maar heeft deze anatomische formules door lange studie geïnternaliseerd, zodat ze de picturale idee, de fundus van de vorm, zijn geworden, die dan, steeds toegevend aan het toeval, nieuwe wegen inslaat in de handeling van de schilderkunst. Ze beschrijft dit als een proces dat zich "uit de hand" afspeelt, "zonder een omweg over het hoofd", dat ze zelf observeert als een buitenstaander, om vervolgens op een beslissend moment te reageren op dit product van artistieke ervaring en onbewuste actie.
André Breton begreep de activiteit van de kunstenaar minder als uitvinden en verbeelden dan als vinden, triggeren en blootleggen, en ontleende dit als een artistiek ideaal aan een "psychisch automatisme", weliswaar in de veronderstelling dat hij op die manier de "echte" loop van het denken kon traceren zonder enige controle over de rede. Het doel van het surrealisme was om een onbeperkte totaliteit van de werkelijkheid te kunnen weergeven. Dit was natuurlijk een utopie: de communicatie blijft altijd een fragment van een geheel, onderdeel van het grote continuüm, want het is onvermijdelijk isolatie, selectie uit een allesomvattende context.
Magdalena Cichon geeft niet eens toe aan deze illusie. Ze is zich volledig bewust van deze beperking, deze voorwaarde en maakt er haar methode van - want reflectie is een essentieel kenmerk van haar werk.
www.magdalena-cichon.de
Tekst: Angelika Steinmetz-Oppelland, 2017
Bij voorkeur in grote formaten staan er figuratieve scènes in de breedste zin van het woord, waaronder afbeeldingen van dieren en landschappen, voor ons klaar. De motieven verschijnen en ontlopen ons. Het moment waarop een scène bijna nooit kan worden benoemd - in plaats daarvan treden overgangen, overlappingen, afgewisseld met kleurvlekken, geometrische elementen, tekeningen, microafbeeldingen op. Gebroken kleuren, in delen zelfs weer agressief lichtgevend, voornamelijk acryl, maar aangevuld met andere materiële componenten. Beglazing, verdund, stroperig, op sommige plaatsen klontervorming. Grafische elementen van krijt, houtskool en andere tekenpennen.
Na het totaalbeeld benadert men een doek en ontdekt men een gecompliceerde structuur van lagen, die de voor- en achterkant, de boven- en onderkant slechts tijdelijk zichtbaar maken. Onmiddellijk ernaast wordt een andere bevinding onthuld. In dit opzicht heeft de schilderkunst eigenlijk de belangrijkste kenmerken van de gebaren-informele kunst, maar dit is ook niet de uiteindelijke bevinding.
In dit conglomeraat van formele uitdrukkingen van de meest uiteenlopende aard zijn figuren herhaaldelijk met elkaar verweven, duidelijk lineair geschetst, zelden compleet, vaak als fragmenten, omdat ook zij deel uitmaken van deze vloeiende, verkennende, verweven kosmos van vormen. Afzonderlijke lichaamsdelen worden gemodelleerd op de manier van de Oude Meesters en gaan dan met dit schilderkunstige reliëf op in niet-representatieve formele landschappen. Maar als een basismotief dat zich altijd weer laat horen, gaan de meest precieze tekeningen boven deze schijnbaar ongecontroleerde vormuitbarstingen, duidelijke en duidelijke contouren die associaties oproepen met de krachtige en virtuoze figuurconcepten van de late Renaissance en het maniërisme, maar onmiddellijk weer vervaagt.
Dit is een fundamenteel principe van de creatieve methode van Magdalena Cichon. Ze biedt zichzelf en de kijker geen definitieve formuleringen aan. Er ontstaan voortdurend nieuwe constellaties tussen kleur, vorm en structuur. Als kijkers worden we ons er heel snel van bewust dat we geen aanspraak kunnen maken op betrouwbare herkenning of een duidelijke lezing.
Ook Magdalena Cichon gaat uit van het onvoorspelbare en onverwachte in haar werk. Haar strategie is gebaseerd op het potentieel van het toevallige en op haar geplande interventies, haar picturale antwoorden op deze richtlijnen. Het is het spanningsveld tussen toeval en intentie waaruit haar beelden hun kracht putten.
Magdalena Cichon tekent de vorm en de omtrek van de lichamen niet volgens een model, maar heeft deze anatomische formules door lange studie geïnternaliseerd, zodat ze de picturale idee, de fundus van de vorm, zijn geworden, die dan, steeds toegevend aan het toeval, nieuwe wegen inslaat in de handeling van de schilderkunst. Ze beschrijft dit als een proces dat zich "uit de hand" afspeelt, "zonder een omweg over het hoofd", dat ze zelf observeert als een buitenstaander, om vervolgens op een beslissend moment te reageren op dit product van artistieke ervaring en onbewuste actie.
André Breton begreep de activiteit van de kunstenaar minder als uitvinden en verbeelden dan als vinden, triggeren en blootleggen, en ontleende dit als een artistiek ideaal aan een "psychisch automatisme", weliswaar in de veronderstelling dat hij op die manier de "echte" loop van het denken kon traceren zonder enige controle over de rede. Het doel van het surrealisme was om een onbeperkte totaliteit van de werkelijkheid te kunnen weergeven. Dit was natuurlijk een utopie: de communicatie blijft altijd een fragment van een geheel, onderdeel van het grote continuüm, want het is onvermijdelijk isolatie, selectie uit een allesomvattende context.
Magdalena Cichon geeft niet eens toe aan deze illusie. Ze is zich volledig bewust van deze beperking, deze voorwaarde en maakt er haar methode van - want reflectie is een essentieel kenmerk van haar werk.
www.magdalena-cichon.de
Tekst: Angelika Steinmetz-Oppelland, 2017
Pagina 1 / 1