Pagina 1 / 1
In de levendige kunstscène van de late 18e eeuw leek het alsof Frankrijk in elke hoek een uitzonderlijke kunstenaar voortbracht. Maar zelfs in zulk illuster gezelschap viel Nicolas-André Monsiau op. Deze in 1754 geboren historieschilder ontwikkelde zijn talent in een tijdperk dat werd beïnvloed door het neoclassicisme en de Revolutie. Zijn tekenkunst, gekenmerkt door een Poussini-stijl en unieke inkleuring, werd een gewilde kunstdruk in de salons van die tijd.
De prestigieuze Académie Royale de Peinture et de Sculpture in Parijs gaf vorm aan Monsiau's formele opleiding onder Jean Francois Pierre Peyron. Een vroege mecenas, de Markies de Corberon, herkende zijn uitzonderlijke talent en financierde een studieperiode aan de Romeinse Academie, die ongetwijfeld van invloed is geweest op zijn latere werk. Ondanks zijn capaciteiten werd hij aanvankelijk echter uitgesloten van de prestigieuze Parijse salons. Hij zocht zijn toevlucht tot de Salon de la corréspondance, waar hij in 1782 een werk presenteerde dat de lezers fascineerde met de afbeelding van het lichtspel van een lamp. Monsiau's toetreding tot de elitaire kringen van de Académie werd uiteindelijk bezegeld door zijn indrukwekkende toneelstuk "Alexander temt Bukephalos".
Maar ondanks dergelijke klassieke thema's waagde hij zich aan werken die moderne verhalen vertelden die ver af stonden van veldslagen, zoals Molière die Tartuffe leest in het huis van Ninon de Lenclos. Een voorstelling die zo uniek was dat Jean-Louis Anselin er een kunstdruk van maakte. Monsiau maakte talloze onvergetelijke werken, zoals zijn afbeelding van Zeuxis de schilder die uit de mooiste meisjes van Crotona kiest, maar zijn monumentale werk over het moment waarop Napoleon een grondwet presenteerde aan de Cisalpine Republiek was misschien wel zijn artistieke hoogtepunt. Dit majestueuze schilderij, dat sober neoclassicisme versmolt met de dynamiek van het modernisme, werd een gewilde kunstdruk. En hoewel de werken van Monsiau de kunstscènes van de salons domineerden, is zijn invloed het duidelijkst terug te zien in het werk van zijn leerlingen, waaronder de opmerkelijke portretschilder Louis Letronne, bekend om zijn iconische potloodportret van Ludwig van Beethoven.
In de levendige kunstscène van de late 18e eeuw leek het alsof Frankrijk in elke hoek een uitzonderlijke kunstenaar voortbracht. Maar zelfs in zulk illuster gezelschap viel Nicolas-André Monsiau op. Deze in 1754 geboren historieschilder ontwikkelde zijn talent in een tijdperk dat werd beïnvloed door het neoclassicisme en de Revolutie. Zijn tekenkunst, gekenmerkt door een Poussini-stijl en unieke inkleuring, werd een gewilde kunstdruk in de salons van die tijd.
De prestigieuze Académie Royale de Peinture et de Sculpture in Parijs gaf vorm aan Monsiau's formele opleiding onder Jean Francois Pierre Peyron. Een vroege mecenas, de Markies de Corberon, herkende zijn uitzonderlijke talent en financierde een studieperiode aan de Romeinse Academie, die ongetwijfeld van invloed is geweest op zijn latere werk. Ondanks zijn capaciteiten werd hij aanvankelijk echter uitgesloten van de prestigieuze Parijse salons. Hij zocht zijn toevlucht tot de Salon de la corréspondance, waar hij in 1782 een werk presenteerde dat de lezers fascineerde met de afbeelding van het lichtspel van een lamp. Monsiau's toetreding tot de elitaire kringen van de Académie werd uiteindelijk bezegeld door zijn indrukwekkende toneelstuk "Alexander temt Bukephalos".
Maar ondanks dergelijke klassieke thema's waagde hij zich aan werken die moderne verhalen vertelden die ver af stonden van veldslagen, zoals Molière die Tartuffe leest in het huis van Ninon de Lenclos. Een voorstelling die zo uniek was dat Jean-Louis Anselin er een kunstdruk van maakte. Monsiau maakte talloze onvergetelijke werken, zoals zijn afbeelding van Zeuxis de schilder die uit de mooiste meisjes van Crotona kiest, maar zijn monumentale werk over het moment waarop Napoleon een grondwet presenteerde aan de Cisalpine Republiek was misschien wel zijn artistieke hoogtepunt. Dit majestueuze schilderij, dat sober neoclassicisme versmolt met de dynamiek van het modernisme, werd een gewilde kunstdruk. En hoewel de werken van Monsiau de kunstscènes van de salons domineerden, is zijn invloed het duidelijkst terug te zien in het werk van zijn leerlingen, waaronder de opmerkelijke portretschilder Louis Letronne, bekend om zijn iconische potloodportret van Ludwig van Beethoven.