Pagina 1 / 1
Pedro Figari wordt vaak vergeleken met andere Latijns-Amerikaanse kunstenaars zoals Diego Rivera en Tarsila do Amaral, omdat hij een uitstekende bijdrage heeft geleverd aan een nieuw zelfvertrouwen van de moderne kunst in Latijns-Amerika. Het heeft zich lange tijd niet kunnen emanciperen van de Europese traditie.
Al voor zijn schildersopleiding maakte Figari schetsen in aquarel en olieverf, maar pas na een omweg door een sterk Italiaanse en academische fase vond hij de weg terug naar zijn naïeve stijl. Figari studeerde aanvankelijk rechten en heeft zich als opgeleid strafrechtelijk en civielrechtelijk advocaat actief ingezet voor de zaak van de armen. Met zijn foto's wilde hij zijn landgenoten precies datgene laten houden wat hen in hun vaderland toebehoorde, zelfs zonder grote financiële rijkdom. Zijn schilderijen tonen dan ook vooral scènes uit het traditionele Uruguayaanse leven zoals de Bocia-trein, pampas of de lokale folkloristische dansers die de candombe uitvoeren.
Figari woonde als jongeman bijna tien jaar in Frankrijk, vestigde zich vervolgens in Buenos Aires, werd parlementslid in Uruguay, minister van Buitenlandse Zaken in Londen en keerde pas kort voor zijn dood terug naar Montevideo. Figari schilderde de foto's van zijn vaderland altijd uit het hoofd. Zijn kunstwerken zijn dan ook minder een documentatie dan een reconstructie van het leven en het land van de gauchos. Zonder de historische nauwkeurigheid van een scène te willen reproduceren, is Pedro Figari er dus in geslaagd om vooral de emotionele energie van het beleefde moment in beeld te brengen.
Pedro Figari wordt vaak vergeleken met andere Latijns-Amerikaanse kunstenaars zoals Diego Rivera en Tarsila do Amaral, omdat hij een uitstekende bijdrage heeft geleverd aan een nieuw zelfvertrouwen van de moderne kunst in Latijns-Amerika. Het heeft zich lange tijd niet kunnen emanciperen van de Europese traditie.
Al voor zijn schildersopleiding maakte Figari schetsen in aquarel en olieverf, maar pas na een omweg door een sterk Italiaanse en academische fase vond hij de weg terug naar zijn naïeve stijl. Figari studeerde aanvankelijk rechten en heeft zich als opgeleid strafrechtelijk en civielrechtelijk advocaat actief ingezet voor de zaak van de armen. Met zijn foto's wilde hij zijn landgenoten precies datgene laten houden wat hen in hun vaderland toebehoorde, zelfs zonder grote financiële rijkdom. Zijn schilderijen tonen dan ook vooral scènes uit het traditionele Uruguayaanse leven zoals de Bocia-trein, pampas of de lokale folkloristische dansers die de candombe uitvoeren.
Figari woonde als jongeman bijna tien jaar in Frankrijk, vestigde zich vervolgens in Buenos Aires, werd parlementslid in Uruguay, minister van Buitenlandse Zaken in Londen en keerde pas kort voor zijn dood terug naar Montevideo. Figari schilderde de foto's van zijn vaderland altijd uit het hoofd. Zijn kunstwerken zijn dan ook minder een documentatie dan een reconstructie van het leven en het land van de gauchos. Zonder de historische nauwkeurigheid van een scène te willen reproduceren, is Pedro Figari er dus in geslaagd om vooral de emotionele energie van het beleefde moment in beeld te brengen.