Samuel Palmer's vader was boekverkoper en later baptistenpredikant in Londen, dus de jonge Palmer kreeg een zeer religieuze opleiding. Al op tienjarige leeftijd schilderde hij graag hartstochtelijk en veel. Op veertienjarige leeftijd had hij zijn eerste openbare tentoonstelling in de Koninklijke Academie, hoewel hij geen reguliere artistieke opleiding genoot, maar wel autodidact was. Zijn grote voorbeeld was William Turner, wiens sfeervolle schilderijen van zonsondergangen, maanlandschappen, stormen en landelijke idylles hem al op jonge leeftijd inspireerden. Toen hij twintig jaar oud was, ontmoette hij de dichter en schilder William Blake via een kennismaking en deze kunstenaar, beschreven als een "pioniersfiguur in de geschiedenis van de Engelse poëzie", beïnvloedde het werk van Palmer nog meer. Hij kocht een armzalig huisje in de buurt van Shoreham/Kent en schilderde daar sfeervolle landschappen, vaak in maanlicht en sepiakleuren. De tijd die hij in zijn huisje doorbracht, vaak belachelijk genoeg "Rattenabdij" genoemd, was een van de meest productieve en beste periodes van zijn leven. Bekende schilderijen uit deze tijd zijn "Korenveld in Maanlicht met Avondster" en "In een Shorehamtuin". Maar Samuel Palmer vond zijn geluk hier ook onder vier ogen. Hij werd verliefd op Hannah Linnel, dochter van de schilder John Linell, die pas twaalf jaar oud was en zeven jaar later zijn vrouw zou worden.
Op vijfendertigjarige leeftijd keerde Palmer terug naar Londen en hier vond de bruiloft met Hannah plaats. De kunstenaar moest als echtgenoot en al snel als gezinsman proberen om financieel succes te boeken. Daarom moest hij zich aanpassen aan de tijdgeest, want zijn vaak mystieke en idyllische olieverfschilderijen verkochten niet echt goed. Hij schilderde dus steeds vaker aquarellen, die in Engeland in die tijd erg in de mode waren. Hij gaf ook privé-kunstlessen. Tijdens een reis naar Italië, die door hun schoonvader werd gefinancierd, schilderden ze het zeer beroemde schilderij "Een droom in de Apennijnen". Ook toen was hij weer behoorlijk succesvol, zowel met zijn landschappen als met zijn grote aquarellen op de gedichten van Milton en met zijn etsen. Toen zijn oudste zoon Thomas in 1861 op slechts 19-jarige leeftijd plotseling overleed, is Palmer nooit echt hersteld van de schok die hem en zijn vrouw trof. Maar hij leefde nog 20 jaar in afzondering in Surrey.
Na zijn dood werd Samuel Palmer grotendeels vergeten en zijn tweede zoon Alfred vernietigde veel van zijn werken uit de "Shoreham-periode", evenals schetsboeken en schriften uit de nalatenschap van zijn vader, omdat hij dacht dat ze niets waard waren. Pas meer dan 50 jaar later werd de kunstenaar als het ware herontdekt. Juist omdat veel van zijn schilderijen niet meer bestaan, zijn de overgebleven schilderijen zeer gewild en halen ze vaak prijzen van meer dan 1 miljoen dollar op veilingen.
Samuel Palmer's vader was boekverkoper en later baptistenpredikant in Londen, dus de jonge Palmer kreeg een zeer religieuze opleiding. Al op tienjarige leeftijd schilderde hij graag hartstochtelijk en veel. Op veertienjarige leeftijd had hij zijn eerste openbare tentoonstelling in de Koninklijke Academie, hoewel hij geen reguliere artistieke opleiding genoot, maar wel autodidact was. Zijn grote voorbeeld was William Turner, wiens sfeervolle schilderijen van zonsondergangen, maanlandschappen, stormen en landelijke idylles hem al op jonge leeftijd inspireerden. Toen hij twintig jaar oud was, ontmoette hij de dichter en schilder William Blake via een kennismaking en deze kunstenaar, beschreven als een "pioniersfiguur in de geschiedenis van de Engelse poëzie", beïnvloedde het werk van Palmer nog meer. Hij kocht een armzalig huisje in de buurt van Shoreham/Kent en schilderde daar sfeervolle landschappen, vaak in maanlicht en sepiakleuren. De tijd die hij in zijn huisje doorbracht, vaak belachelijk genoeg "Rattenabdij" genoemd, was een van de meest productieve en beste periodes van zijn leven. Bekende schilderijen uit deze tijd zijn "Korenveld in Maanlicht met Avondster" en "In een Shorehamtuin". Maar Samuel Palmer vond zijn geluk hier ook onder vier ogen. Hij werd verliefd op Hannah Linnel, dochter van de schilder John Linell, die pas twaalf jaar oud was en zeven jaar later zijn vrouw zou worden.
Op vijfendertigjarige leeftijd keerde Palmer terug naar Londen en hier vond de bruiloft met Hannah plaats. De kunstenaar moest als echtgenoot en al snel als gezinsman proberen om financieel succes te boeken. Daarom moest hij zich aanpassen aan de tijdgeest, want zijn vaak mystieke en idyllische olieverfschilderijen verkochten niet echt goed. Hij schilderde dus steeds vaker aquarellen, die in Engeland in die tijd erg in de mode waren. Hij gaf ook privé-kunstlessen. Tijdens een reis naar Italië, die door hun schoonvader werd gefinancierd, schilderden ze het zeer beroemde schilderij "Een droom in de Apennijnen". Ook toen was hij weer behoorlijk succesvol, zowel met zijn landschappen als met zijn grote aquarellen op de gedichten van Milton en met zijn etsen. Toen zijn oudste zoon Thomas in 1861 op slechts 19-jarige leeftijd plotseling overleed, is Palmer nooit echt hersteld van de schok die hem en zijn vrouw trof. Maar hij leefde nog 20 jaar in afzondering in Surrey.
Na zijn dood werd Samuel Palmer grotendeels vergeten en zijn tweede zoon Alfred vernietigde veel van zijn werken uit de "Shoreham-periode", evenals schetsboeken en schriften uit de nalatenschap van zijn vader, omdat hij dacht dat ze niets waard waren. Pas meer dan 50 jaar later werd de kunstenaar als het ware herontdekt. Juist omdat veel van zijn schilderijen niet meer bestaan, zijn de overgebleven schilderijen zeer gewild en halen ze vaak prijzen van meer dan 1 miljoen dollar op veilingen.
Pagina 1 / 5