Seiho Takeuchi was een Japanse schilder en meester van de vooroorlogse Kyoto-kring van schilders, geboren en getogen in de stad Kyoto in Japan. Takeuchi, geschoold in het genre van de Nihonga schilderkunst, was actief van het Meiji- tot het vroege Shōwa-tijdperk. Zijn geboortenaam was Takeuchi Tsunekichi.
Zijn eerste artistieke ambities waren al duidelijk in zijn jeugd, die door zijn ouders werd gesteund. Zij stelden hun zoon in staat kunst te studeren aan de Maruyama-Shijō School voor Traditionele Schilderkunst onder leiding van de schilder Kōno Bairei. Daarna ging de getalenteerde Takeuchi naar de kunstacademie in Kyoto. Zijn ambitie en talent bleven niet onopgemerkt. In 1900 kreeg hij een door de regering gefinancierde kunstreis naar Europa. Nu hij 36 jaar oud is, heeft hij zich voorgenomen om in verschillende Europese landen, met name in Frankrijk, kunstactiviteiten te gaan beoefenen. Terwijl Takeuchi's schilderstijl tot dan toe licht en delicaat was geweest in de trant van het Nihonga genre, veranderde dit drastisch. Na zijn tweejarig verblijf in Europa werd hij beroemd als schilder met een uitgesproken westerse stijl. In de ogen van strikte traditionele Japanse schilders was dit een vreemde wending, maar het deed Takeuchi's populariteit niet dalen. Integendeel, zijn tijdgenoten waren opgewonden, want het Westen leek veelbelovend en interessant.
Takeuchi's favoriete motieven waren flora en fauna, vaak in combinatie. Meestal staat in zijn werk een plant of een dier centraal. Hij schilderde graag zijn lievelingsdier, de aap, in humoristische poses. De Japanse kunstenaar wist de bewegingen van vissen in het water bijzonder levendig weer te geven. Zo voortreffelijk vastgelegd dat hij de eerste kunstenaar in de traditionele Japanse schilderkunst zou zijn die dit voor elkaar kreeg. Zijn beroemdste schilderijen zijn Kawaretaru Kawaguchi, Saru-to Usagi, Usei en Are-Yudachi-ni.
Tijdens zijn leven exposeerde Takeuchi regelmatig op het Ministerie van Onderwijs in Kyoto, en bereikte daarmee een groot publiek. Ter ere van prins Shotuku werden zijn meesterwerken Saba (makreel), Neko (een kat) en Keai (hanengevecht) tentoongesteld in de Tankokai Art Society. Naast zijn werk als kunstenaar was Takeuchi jurylid bij verschillende kunsttentoonstellingen die door de regering werden gesponsord. Op hoge leeftijd begon hij les te geven aan de gemeentelijke kunst- en ambachtsschool van Kyoto en aan het gemeentelijke kunstcollege van Kyoto. Tot zijn meest getalenteerde leerlingen behoorden Bakusen Tsuchida, Shiho Sakakibara, Suisho Nishiyama en Kansetsu Hashimoto. Takeuchi richtte later zijn eigen kunstschool op. Niet alleen de Keizerlijke Academie voor Kunst in Kyoto benoemde Takeuchi tot lid in 1919. De Japanse kunstenaar veroverde ook internationaal de harten van kunstliefhebbers. In 1930 werd Takeuchi onderscheiden met het Franse Legioen van Eer. In 1937 volgde de Franse Medaille van Cultuur. Bovendien werd de schilder, die in Europa zeer populair was, erelid van de Keizerlijke Kunstraad, de Salon van Frankrijk en de Academie van Beeldende Kunsten.
Seiho Takeuchi was een Japanse schilder en meester van de vooroorlogse Kyoto-kring van schilders, geboren en getogen in de stad Kyoto in Japan. Takeuchi, geschoold in het genre van de Nihonga schilderkunst, was actief van het Meiji- tot het vroege Shōwa-tijdperk. Zijn geboortenaam was Takeuchi Tsunekichi.
Zijn eerste artistieke ambities waren al duidelijk in zijn jeugd, die door zijn ouders werd gesteund. Zij stelden hun zoon in staat kunst te studeren aan de Maruyama-Shijō School voor Traditionele Schilderkunst onder leiding van de schilder Kōno Bairei. Daarna ging de getalenteerde Takeuchi naar de kunstacademie in Kyoto. Zijn ambitie en talent bleven niet onopgemerkt. In 1900 kreeg hij een door de regering gefinancierde kunstreis naar Europa. Nu hij 36 jaar oud is, heeft hij zich voorgenomen om in verschillende Europese landen, met name in Frankrijk, kunstactiviteiten te gaan beoefenen. Terwijl Takeuchi's schilderstijl tot dan toe licht en delicaat was geweest in de trant van het Nihonga genre, veranderde dit drastisch. Na zijn tweejarig verblijf in Europa werd hij beroemd als schilder met een uitgesproken westerse stijl. In de ogen van strikte traditionele Japanse schilders was dit een vreemde wending, maar het deed Takeuchi's populariteit niet dalen. Integendeel, zijn tijdgenoten waren opgewonden, want het Westen leek veelbelovend en interessant.
Takeuchi's favoriete motieven waren flora en fauna, vaak in combinatie. Meestal staat in zijn werk een plant of een dier centraal. Hij schilderde graag zijn lievelingsdier, de aap, in humoristische poses. De Japanse kunstenaar wist de bewegingen van vissen in het water bijzonder levendig weer te geven. Zo voortreffelijk vastgelegd dat hij de eerste kunstenaar in de traditionele Japanse schilderkunst zou zijn die dit voor elkaar kreeg. Zijn beroemdste schilderijen zijn Kawaretaru Kawaguchi, Saru-to Usagi, Usei en Are-Yudachi-ni.
Tijdens zijn leven exposeerde Takeuchi regelmatig op het Ministerie van Onderwijs in Kyoto, en bereikte daarmee een groot publiek. Ter ere van prins Shotuku werden zijn meesterwerken Saba (makreel), Neko (een kat) en Keai (hanengevecht) tentoongesteld in de Tankokai Art Society. Naast zijn werk als kunstenaar was Takeuchi jurylid bij verschillende kunsttentoonstellingen die door de regering werden gesponsord. Op hoge leeftijd begon hij les te geven aan de gemeentelijke kunst- en ambachtsschool van Kyoto en aan het gemeentelijke kunstcollege van Kyoto. Tot zijn meest getalenteerde leerlingen behoorden Bakusen Tsuchida, Shiho Sakakibara, Suisho Nishiyama en Kansetsu Hashimoto. Takeuchi richtte later zijn eigen kunstschool op. Niet alleen de Keizerlijke Academie voor Kunst in Kyoto benoemde Takeuchi tot lid in 1919. De Japanse kunstenaar veroverde ook internationaal de harten van kunstliefhebbers. In 1930 werd Takeuchi onderscheiden met het Franse Legioen van Eer. In 1937 volgde de Franse Medaille van Cultuur. Bovendien werd de schilder, die in Europa zeer populair was, erelid van de Keizerlijke Kunstraad, de Salon van Frankrijk en de Academie van Beeldende Kunsten.
Pagina 1 / 1