"Ik heb mijn hele leven van de zon gehouden. Ik wilde de zonneschijn schilderen. Maar de oorlog achtervolgde mij." Deze uitspraak van Vasili Vasilievich Vereshchagin beschrijft een dichotomie die het leven van de kunstenaar heeft getekend. Vereshchagin kwam van de Russische landadel en begon een militaire carrière op achtjarige leeftijd. Als cadet bij de Russische marine reisde hij door West-Europa en leerde hij ook het Midden-Oosten kennen. Na zijn afstuderen aan de Marine Academie verliet hij echter de militaire dienstplicht om schilder te worden. Het leger en de oorlog was een van de constanten in zijn leven, de andere was zijn passie voor het reizen. In de daaropvolgende jaren reisde hij door Europa, India, het Midden-Oosten, het Aziatische deel van Rusland en de Himalaya regio.
Hoewel hij periodiek terugkeerde naar de Russische militaire dienst en bijvoorbeeld tijdens de Russisch-Turkse oorlog van 1877/78 als officier in het tsaristische leger diende, verliet de gruwel van de oorlog hem niet en werd hij zijn belangrijkste artistieke onderwerp. Net zoals de militairen hem nooit helemaal loslaten, keerde Vereshchagin altijd terug naar Rusland, hoewel hij de weg van veel Russische intellectuelen naar West-Europa volgde. Jarenlang was München het centrum van zijn leven, waar hij een atelier onderhield. Zijn meedogenloze oorlogsschilderijen, die het lijden en het geweld van de oorlog uitbeeldden, veroorzaakten een sensatie. Vereshchagin ontwikkelde een fotorealistische stijl die bij zijn tijdgenoten heftige reacties uitlokte. Zijn oriëntatie op het nieuwe medium fotografie zorgde voor irritaties. Steeds weer werd zijn documentairestijl bekritiseerd.
Vereshchagin was een politiek kunstenaar die met zijn schilderijen een duidelijk didactisch doel nastreefde. Door de verschrikkingen van de oorlog uit te beelden, wilde hij zijn geloof in de noodzaak van vrede populariseren. Met zijn artistieke missie kwam hij aan het eind van de 19e eeuw in aanraking met een diep verdeelde cultuur, die in de mainstream imperialistisch was, maar die ook sterke pacifistische bewegingen produceerde als tegenimpuls. Een van zijn belangrijkste werken, de "Apotheose van de oorlog", had zo'n effect op de Duitse stafchef Helmuth von Moltke tijdens een bezoek aan een tentoonstelling in München, dat de militairen de tentoonstelling sprakeloos achterlieten en de Duitse soldaten onmiddellijk verboden om de tentoonstelling te bezoeken. Het effect was zeer bedoeld, Vereshchagin droeg zijn schilderij op aan alle veroveraars van het verleden, het heden en de toekomst. In Rusland mochten zijn foto's van de oorlog niet in het openbaar worden getoond en ook niet in boeken worden gedrukt. De voorstelling van een schietpartij in een Britse koloniale oorlog in India leidde tot heftige reacties bij het Britse publiek.
"Ik heb mijn hele leven van de zon gehouden. Ik wilde de zonneschijn schilderen. Maar de oorlog achtervolgde mij." Deze uitspraak van Vasili Vasilievich Vereshchagin beschrijft een dichotomie die het leven van de kunstenaar heeft getekend. Vereshchagin kwam van de Russische landadel en begon een militaire carrière op achtjarige leeftijd. Als cadet bij de Russische marine reisde hij door West-Europa en leerde hij ook het Midden-Oosten kennen. Na zijn afstuderen aan de Marine Academie verliet hij echter de militaire dienstplicht om schilder te worden. Het leger en de oorlog was een van de constanten in zijn leven, de andere was zijn passie voor het reizen. In de daaropvolgende jaren reisde hij door Europa, India, het Midden-Oosten, het Aziatische deel van Rusland en de Himalaya regio.
Hoewel hij periodiek terugkeerde naar de Russische militaire dienst en bijvoorbeeld tijdens de Russisch-Turkse oorlog van 1877/78 als officier in het tsaristische leger diende, verliet de gruwel van de oorlog hem niet en werd hij zijn belangrijkste artistieke onderwerp. Net zoals de militairen hem nooit helemaal loslaten, keerde Vereshchagin altijd terug naar Rusland, hoewel hij de weg van veel Russische intellectuelen naar West-Europa volgde. Jarenlang was München het centrum van zijn leven, waar hij een atelier onderhield. Zijn meedogenloze oorlogsschilderijen, die het lijden en het geweld van de oorlog uitbeeldden, veroorzaakten een sensatie. Vereshchagin ontwikkelde een fotorealistische stijl die bij zijn tijdgenoten heftige reacties uitlokte. Zijn oriëntatie op het nieuwe medium fotografie zorgde voor irritaties. Steeds weer werd zijn documentairestijl bekritiseerd.
Vereshchagin was een politiek kunstenaar die met zijn schilderijen een duidelijk didactisch doel nastreefde. Door de verschrikkingen van de oorlog uit te beelden, wilde hij zijn geloof in de noodzaak van vrede populariseren. Met zijn artistieke missie kwam hij aan het eind van de 19e eeuw in aanraking met een diep verdeelde cultuur, die in de mainstream imperialistisch was, maar die ook sterke pacifistische bewegingen produceerde als tegenimpuls. Een van zijn belangrijkste werken, de "Apotheose van de oorlog", had zo'n effect op de Duitse stafchef Helmuth von Moltke tijdens een bezoek aan een tentoonstelling in München, dat de militairen de tentoonstelling sprakeloos achterlieten en de Duitse soldaten onmiddellijk verboden om de tentoonstelling te bezoeken. Het effect was zeer bedoeld, Vereshchagin droeg zijn schilderij op aan alle veroveraars van het verleden, het heden en de toekomst. In Rusland mochten zijn foto's van de oorlog niet in het openbaar worden getoond en ook niet in boeken worden gedrukt. De voorstelling van een schietpartij in een Britse koloniale oorlog in India leidde tot heftige reacties bij het Britse publiek.
Pagina 1 / 2