Gustave Courbet (1819-1877) groeide op in een zeer rijke landeigenarenfamilie en kreeg al vroeg kunst- en tekenlessen. Hij bleef altijd nauw verbonden met zijn huis in de Franche-Comté in het oosten van Frankrijk, ook al werd hij vaak naar verre oorden getrokken, waaronder België en Nederland. Hij studeerde rechten op verzoek van zijn ouders. Gustave Courbet voelde echter meer en meer de sterke drang om schilder te worden. Hij verliet de provincie en verhuisde naar Parijs. Gelukkig hebben zijn ouders hem toen financieel gesteund.
Gustave Courbet bezocht vaak het beroemde Parijse kunstmuseum, het Louvre, om de werken van de beroemde oude meesters te bestuderen, van hen te leren en zich te ontwikkelen. Hij was vooral gefascineerd door de schilderijen van Nederlandse, Spaanse en Venetiaanse kunstenaars. Gustave Courbet zocht de nabijheid van andere kunstenaarscollega's en moest zich uiteindelijk realiseren dat het niet eenvoudig was om als onbekende schilder voet aan de grond te krijgen in Parijs. In Charles Baudelaire ontmoette Courbet een belangrijke dichter die ook kunstcriticus was. In de "Salon de Paris", een zeer belangrijke Franse kunsttentoonstelling, kon Courbet een aantal van zijn werken tentoonstellen. Een grote voldoening voor hem en de langverwachte bevestiging van zijn artistieke inspanningen was de toekenning van een gouden medaille voor zijn schilderij "Na het diner in Ornans" in 1849. Slechts enkele maanden lang opende Gustave Courbet een schilderschool om de opgedane artistieke ervaring door te geven aan zijn leerlingen. Helaas kwam hij in de jaren tachtig in grote moeilijkheden door zijn lidmaatschap van de Parijse gemeente, het stadsbestuur. Zijn politiek engagement werd uiteindelijk zijn ondergang toen hij de schuld kreeg van de vernietiging van de beroemde Vendôme Colonne. Aanklachten, een gevangenisstraf van enkele maanden en een zware boete als compensatie voor de colonne dwongen hem naar Zwitserland te vluchten. Op dat moment worstelde hij al met gezondheidsproblemen die hem de laatste jaren van zijn leven van zijn kracht beroofden. Alcohol en ontslag maakten het voor hem onmogelijk om nog meer prachtige foto's te maken.
Gustave Courbet weigerde zich een realistisch schilder te noemen. Het was belangrijk voor hem om kunst te maken voor alle klassen van mensen. Hij portretteerde ook de eenvoudige mensen, de boeren, steenhouwers en straatjongens, in zijn schilderijen. Naast talrijke zelfportretten, landschappen, plattelands- en jachttaferelen, creëerde hij vele vrouwelijke naakten, die in eerste instantie een provocerend effect hadden op de bezoekers van de tentoonstelling. Met zijn gedurfde werk en meesterlijke beheersing van de schildertechnieken maakte hij de weg vrij voor de volgende generatie kunstenaars, de impressionisten.
Gustave Courbet (1819-1877) groeide op in een zeer rijke landeigenarenfamilie en kreeg al vroeg kunst- en tekenlessen. Hij bleef altijd nauw verbonden met zijn huis in de Franche-Comté in het oosten van Frankrijk, ook al werd hij vaak naar verre oorden getrokken, waaronder België en Nederland. Hij studeerde rechten op verzoek van zijn ouders. Gustave Courbet voelde echter meer en meer de sterke drang om schilder te worden. Hij verliet de provincie en verhuisde naar Parijs. Gelukkig hebben zijn ouders hem toen financieel gesteund.
Gustave Courbet bezocht vaak het beroemde Parijse kunstmuseum, het Louvre, om de werken van de beroemde oude meesters te bestuderen, van hen te leren en zich te ontwikkelen. Hij was vooral gefascineerd door de schilderijen van Nederlandse, Spaanse en Venetiaanse kunstenaars. Gustave Courbet zocht de nabijheid van andere kunstenaarscollega's en moest zich uiteindelijk realiseren dat het niet eenvoudig was om als onbekende schilder voet aan de grond te krijgen in Parijs. In Charles Baudelaire ontmoette Courbet een belangrijke dichter die ook kunstcriticus was. In de "Salon de Paris", een zeer belangrijke Franse kunsttentoonstelling, kon Courbet een aantal van zijn werken tentoonstellen. Een grote voldoening voor hem en de langverwachte bevestiging van zijn artistieke inspanningen was de toekenning van een gouden medaille voor zijn schilderij "Na het diner in Ornans" in 1849. Slechts enkele maanden lang opende Gustave Courbet een schilderschool om de opgedane artistieke ervaring door te geven aan zijn leerlingen. Helaas kwam hij in de jaren tachtig in grote moeilijkheden door zijn lidmaatschap van de Parijse gemeente, het stadsbestuur. Zijn politiek engagement werd uiteindelijk zijn ondergang toen hij de schuld kreeg van de vernietiging van de beroemde Vendôme Colonne. Aanklachten, een gevangenisstraf van enkele maanden en een zware boete als compensatie voor de colonne dwongen hem naar Zwitserland te vluchten. Op dat moment worstelde hij al met gezondheidsproblemen die hem de laatste jaren van zijn leven van zijn kracht beroofden. Alcohol en ontslag maakten het voor hem onmogelijk om nog meer prachtige foto's te maken.
Gustave Courbet weigerde zich een realistisch schilder te noemen. Het was belangrijk voor hem om kunst te maken voor alle klassen van mensen. Hij portretteerde ook de eenvoudige mensen, de boeren, steenhouwers en straatjongens, in zijn schilderijen. Naast talrijke zelfportretten, landschappen, plattelands- en jachttaferelen, creëerde hij vele vrouwelijke naakten, die in eerste instantie een provocerend effect hadden op de bezoekers van de tentoonstelling. Met zijn gedurfde werk en meesterlijke beheersing van de schildertechnieken maakte hij de weg vrij voor de volgende generatie kunstenaars, de impressionisten.
Pagina 1 / 9