In het algemeen wordt onder Oost-Europa verstaan het Europese deel van Rusland, Wit-Rusland, Moldavië en Oekraïne. Cultureel en historisch gezien zijn de Oost-Europese landen grotendeels gevormd door de orthodoxe kerk. In etnisch, taalkundig en cultureel opzicht worden echter ook Hongarije, Roemenië, de Tsjechische Republiek, Estland, Litouwen en Letland tot Oost-Europa gerekend.

In Rusland hebben kunstenaars bijna 800 jaar lang uitsluitend iconen gemaakt in de eitemperatechniek. Pas in het begin van de 19e eeuw begonnen zij zich de vaardigheden eigen te maken die de Europese schilders al sinds de Renaissance bezaten. De verbondenheid van de Russische schilderkunst met de kunst van Spanje, Italië en Duitsland wordt op expressieve wijze aangetoond door de werken van Pavel Fedotov, Alexander Ivanov en Ivan Aivazovsky. Zij stichtten een kunstenaarsvereniging die in opstand kwam tegen de gedicteerde schilderstijl van de keizerlijke, Petersburgse Academie van Beeldende Kunsten.

Als gevolg van de politieke situatie is de ontwikkeling van de schilderkunst in Oost-Europa de laatste decennia langzamer verlopen dan in het Westen. Door een gebrek aan informatie en uitvoeringsmogelijkheden konden de meeste kunstenaars de nieuwe tendensen niet volgen, maar behielden en perfectioneerden zij veeleer hun vroegere schilder- en expressietechnieken. De gecreëerde werken kunnen dus worden toegeschreven aan de persoonlijke ontwikkeling van de schilders en niet aan modetrends. Vooral de vroegere nauwe banden van veel Roemeense schilders met de impressionisten zijn nog in veel van hun werken terug te vinden. Hedendaagse schilders als Theodore Vescu of Dan Bajenaru moeten worden genoemd, naast anderen.