De gouden eeuw in Nederland is als geen ander een symbool van welvaart en rijkdom. In de 17e eeuw bracht de zeehandel een ongeëvenaarde economische bloei in het land teweeg. De Nederlandse samenleving bloeide op. Prachtige koopmanshuizen en herenhuizen verrezen in de steegjes van de grote steden. De interieurs waren niet minder elegant. Zijden behangpapier strekte zich uit over de muren, die met kunst versierd moesten worden. De maatschappij wilde werken in klein formaat die harmonieus zouden passen in het totaalbeeld van het huis. Genreschilderijen die het leven van alledag uitbeeldden en landschapsschilderijen die het unieke van de Hollandse landschapselementen vastlegden, werden geschikt geacht. Er brak een artistieke creatieve periode aan die in kwantiteit nauwelijks overtroffen kon worden. Er werden ateliers gebouwd waarin de kunstenaars elke dag vele schilderijen maakten. Rembrandt was een van de schilders die veel extra kunstenaars in dienst had om aan de volledige orderboeken te werken. De kunstenaar Gerard ter Borch woonde enkele jaren in het centrum van de artistieke bloei. Na jaren van omzwervingen en ervaring opdoen, vestigde hij zich in Amsterdam en legde zich toe op het portretschilderen.
De Nederlandse samenleving werd zelfs in de eerste eeuwen als buitengewoon liberaal en kosmopolitisch beschouwd. Binnen de sociale klassen gold echter een strikte hiërarchie. Met de algemene welvaart werd de aristocratie gedwongen haar positie te benadrukken en zo herleefde een genre van de schilderkunst dat tot dan toe een slapende schoonheid was geweest. De adel bestelde miniatuurportretten. Gerard ter Borch wordt beschouwd als een van de belangrijkste Nederlandse meesters van dit genre. Zijn modellen waren leden van het patriciaat of de adel. Zij lieten hun portretten in miniatuurformaat maken, enerzijds om ze aan familieleden en vrienden te geven, anderzijds om ze aan andere hoven door te geven als symbool van hun rang en loyaliteit. Het zuivere portret werd ondersteund door accessoires, zodat de sociale positie duidelijk op het portret te zien was. Ter Borch zou gebruik hebben gemaakt van een patroonboek waaruit zijn cliënten kleding, haardracht, accessoires en poses konden kiezen. De schilder schilderde alleen het gezicht dat erbij hoorde.
Tijdens zijn verblijf in Amsterdam ontdekte ter Borch de genreschilderkunst voor zichzelf. De kunstenaar koos zijn modellen uit zijn familieleden. Zijn halfzuster Gesine verschijnt vaak als de hoofdpersoon in zijn genre-schilderijen. In glanzende gewaden van satijn verlevendigen de figuren de interieurscènes die ter Borch zo bedrieglijk echt en levendig wist weer te geven. Hij toverde de glans van de stof tot zo'n buitengewone perfectie op de doeken dat zijn genrestukken de bijnaam "satijnstukken" kregen. Een van zijn beroemdste schilderijen is De galante conversatie. Pikant aan de afbeelding is dat het geen familie-idylle is, zoals lang werd aangenomen. Kunsthistorici zijn er tegenwoordig zeker van dat een geldstuk uit de hand van de vermanende vader is geretoucheerd en dat de voorstelling betrekking heeft op een handel in een bordeel.
De gouden eeuw in Nederland is als geen ander een symbool van welvaart en rijkdom. In de 17e eeuw bracht de zeehandel een ongeëvenaarde economische bloei in het land teweeg. De Nederlandse samenleving bloeide op. Prachtige koopmanshuizen en herenhuizen verrezen in de steegjes van de grote steden. De interieurs waren niet minder elegant. Zijden behangpapier strekte zich uit over de muren, die met kunst versierd moesten worden. De maatschappij wilde werken in klein formaat die harmonieus zouden passen in het totaalbeeld van het huis. Genreschilderijen die het leven van alledag uitbeeldden en landschapsschilderijen die het unieke van de Hollandse landschapselementen vastlegden, werden geschikt geacht. Er brak een artistieke creatieve periode aan die in kwantiteit nauwelijks overtroffen kon worden. Er werden ateliers gebouwd waarin de kunstenaars elke dag vele schilderijen maakten. Rembrandt was een van de schilders die veel extra kunstenaars in dienst had om aan de volledige orderboeken te werken. De kunstenaar Gerard ter Borch woonde enkele jaren in het centrum van de artistieke bloei. Na jaren van omzwervingen en ervaring opdoen, vestigde hij zich in Amsterdam en legde zich toe op het portretschilderen.
De Nederlandse samenleving werd zelfs in de eerste eeuwen als buitengewoon liberaal en kosmopolitisch beschouwd. Binnen de sociale klassen gold echter een strikte hiërarchie. Met de algemene welvaart werd de aristocratie gedwongen haar positie te benadrukken en zo herleefde een genre van de schilderkunst dat tot dan toe een slapende schoonheid was geweest. De adel bestelde miniatuurportretten. Gerard ter Borch wordt beschouwd als een van de belangrijkste Nederlandse meesters van dit genre. Zijn modellen waren leden van het patriciaat of de adel. Zij lieten hun portretten in miniatuurformaat maken, enerzijds om ze aan familieleden en vrienden te geven, anderzijds om ze aan andere hoven door te geven als symbool van hun rang en loyaliteit. Het zuivere portret werd ondersteund door accessoires, zodat de sociale positie duidelijk op het portret te zien was. Ter Borch zou gebruik hebben gemaakt van een patroonboek waaruit zijn cliënten kleding, haardracht, accessoires en poses konden kiezen. De schilder schilderde alleen het gezicht dat erbij hoorde.
Tijdens zijn verblijf in Amsterdam ontdekte ter Borch de genreschilderkunst voor zichzelf. De kunstenaar koos zijn modellen uit zijn familieleden. Zijn halfzuster Gesine verschijnt vaak als de hoofdpersoon in zijn genre-schilderijen. In glanzende gewaden van satijn verlevendigen de figuren de interieurscènes die ter Borch zo bedrieglijk echt en levendig wist weer te geven. Hij toverde de glans van de stof tot zo'n buitengewone perfectie op de doeken dat zijn genrestukken de bijnaam "satijnstukken" kregen. Een van zijn beroemdste schilderijen is De galante conversatie. Pikant aan de afbeelding is dat het geen familie-idylle is, zoals lang werd aangenomen. Kunsthistorici zijn er tegenwoordig zeker van dat een geldstuk uit de hand van de vermanende vader is geretoucheerd en dat de voorstelling betrekking heeft op een handel in een bordeel.
Pagina 1 / 2