Natuurlijk, de barok was het tijdperk van de putti in de schilderkunst. Maar het is echt niet iedereen die een schilderij kan vullen met dansende cupido's en kan zeggen dat hij meer was dan alleen zijn schilder. Na de dood van zijn eerste vrouw in dat jaar, trouwde de Italiaanse schilder Francesco Albani opnieuw. En in zijn tweede huwelijk werd hij vader van tien kinderen, die model zouden hebben gestaan voor de vele putti die een aanzienlijk deel van zijn werk vergezellen.
In het algemeen was zijn leven een toonbeeld van rechtlijnigheid: geboren in Bologna, na zijn eerste stappen bij Denys Calvaert, verhuisde hij naar de gebroeders Carracci in hun Bolognese academie. Zijn bekendere klasgenoot en collega in de eerste samenwerkingsprojecten was Guido Reni. Zij kenden elkaar sinds Calvaert de academie verliet om in Rome enkele jaren voor Annibale Carracci te gaan werken en zich in te zetten voor de religieuze broederschap. en om te trainen in religieuze fresco schilderkunst. Kunstenaarsbiografen bedenken het element van spanning of rivaliteit tussen de twee. Maar waarom zouden ze concurreren? Reni, van wie later werd gezegd dat hij een moeilijk karakter had, nam aanvankelijk zijn voorbeeld aan Rafaël en bleef voorlopig in Rome om te werken. Albani, daarentegen, die een minder retrospectieve stijl ontwikkelde, brak al snel. Daarna werd hij onafhankelijk en, na verblijven in Mantua en opnieuw in Rome, vestigde hij zich uiteindelijk in zijn geboortestad Bologna. Daar had hij zijn eigen werkplaats, die hem en zijn gezin voorzag van het nodige inkomen. Als persoon en beschermheer zou hij opmerkelijk goedaardig en bescheiden zijn geweest. Er werd gezegd dat hij bijzonder vriendelijk was in de omgang met zijn werknemers.
Hoewel hij eerst zijn sporen verdiende als vertolker van de religieuzen en later met zijn atelier heel wat devotieschilderijen vervaardigde, wordt Albani vaak gezien als de mytheschilder onder de Bolognezen en als de voorloper van de moderne landschapsschilderkunst. Zijn lijnen zijn zacht, zijn kleuren zeer vriendelijk. Zijn kennis van de mythologie is opmerkelijk. Bij voorbeeld zijn afbeeldingen van Europa: de schilder volgde Ovidius' model met absolute trouw (de linkerhand van Europa even buiten beschouwing gelaten). Maar men mag deze twee aspecten niet van elkaar scheiden, want over het geheel genomen was hij de schilder van de mythe in het landschap. De landschappen waren altijd harmonieus verdeeld, de mythische figuren evenwichtig in hun posities. Ook al worden ze steeds vergezeld van een troep putti, de toeschouwer hoeft zich niet lang te oriënteren om het wezenlijke te begrijpen. En toch kan hij zich gemakkelijk verliezen in de gracieuze decors of de afgebeelde scènes diepgaand bestuderen.
Na een vol leven en veel aanzien, stierf Francesco Albani uiteindelijk thuis in Bologna, zeer oud. Ten onrechte is hij in het bewustzijn van de kunstwereld tijdelijk naar de achtergrond verdwenen. Het belang van zijn werk heeft er echter niet onder geleden, zoals blijkt uit de heropleving van de belangstelling voor hem.
Natuurlijk, de barok was het tijdperk van de putti in de schilderkunst. Maar het is echt niet iedereen die een schilderij kan vullen met dansende cupido's en kan zeggen dat hij meer was dan alleen zijn schilder. Na de dood van zijn eerste vrouw in dat jaar, trouwde de Italiaanse schilder Francesco Albani opnieuw. En in zijn tweede huwelijk werd hij vader van tien kinderen, die model zouden hebben gestaan voor de vele putti die een aanzienlijk deel van zijn werk vergezellen.
In het algemeen was zijn leven een toonbeeld van rechtlijnigheid: geboren in Bologna, na zijn eerste stappen bij Denys Calvaert, verhuisde hij naar de gebroeders Carracci in hun Bolognese academie. Zijn bekendere klasgenoot en collega in de eerste samenwerkingsprojecten was Guido Reni. Zij kenden elkaar sinds Calvaert de academie verliet om in Rome enkele jaren voor Annibale Carracci te gaan werken en zich in te zetten voor de religieuze broederschap. en om te trainen in religieuze fresco schilderkunst. Kunstenaarsbiografen bedenken het element van spanning of rivaliteit tussen de twee. Maar waarom zouden ze concurreren? Reni, van wie later werd gezegd dat hij een moeilijk karakter had, nam aanvankelijk zijn voorbeeld aan Rafaël en bleef voorlopig in Rome om te werken. Albani, daarentegen, die een minder retrospectieve stijl ontwikkelde, brak al snel. Daarna werd hij onafhankelijk en, na verblijven in Mantua en opnieuw in Rome, vestigde hij zich uiteindelijk in zijn geboortestad Bologna. Daar had hij zijn eigen werkplaats, die hem en zijn gezin voorzag van het nodige inkomen. Als persoon en beschermheer zou hij opmerkelijk goedaardig en bescheiden zijn geweest. Er werd gezegd dat hij bijzonder vriendelijk was in de omgang met zijn werknemers.
Hoewel hij eerst zijn sporen verdiende als vertolker van de religieuzen en later met zijn atelier heel wat devotieschilderijen vervaardigde, wordt Albani vaak gezien als de mytheschilder onder de Bolognezen en als de voorloper van de moderne landschapsschilderkunst. Zijn lijnen zijn zacht, zijn kleuren zeer vriendelijk. Zijn kennis van de mythologie is opmerkelijk. Bij voorbeeld zijn afbeeldingen van Europa: de schilder volgde Ovidius' model met absolute trouw (de linkerhand van Europa even buiten beschouwing gelaten). Maar men mag deze twee aspecten niet van elkaar scheiden, want over het geheel genomen was hij de schilder van de mythe in het landschap. De landschappen waren altijd harmonieus verdeeld, de mythische figuren evenwichtig in hun posities. Ook al worden ze steeds vergezeld van een troep putti, de toeschouwer hoeft zich niet lang te oriënteren om het wezenlijke te begrijpen. En toch kan hij zich gemakkelijk verliezen in de gracieuze decors of de afgebeelde scènes diepgaand bestuderen.
Na een vol leven en veel aanzien, stierf Francesco Albani uiteindelijk thuis in Bologna, zeer oud. Ten onrechte is hij in het bewustzijn van de kunstwereld tijdelijk naar de achtergrond verdwenen. Het belang van zijn werk heeft er echter niet onder geleden, zoals blijkt uit de heropleving van de belangstelling voor hem.
Pagina 1 / 2