John Linnell (1792 - 1882) was een van de meest succesvolle Engelse portret- en landschapsschilders van zijn tijd. Als zoon van een snijder en gulden kwam hij al op jonge leeftijd in aanraking met kunst. Al op 10-jarige leeftijd verdiende Linnell zijn geld met de verkoop van portretten met krijt en potlood. Zijn vader James Thomas Linnell profiteerde van het talent van zijn zoon en liet hem kopieën maken van schilderijen van schilders als George Morlan, die hij met winst verkocht. Op 13-jarige leeftijd werd John Linnell eindelijk aangenomen op de Royal Academy School. Hij kreeg les van Benjamin West en later van John Varley, waarvan de studenten in die tijd William Hunt en William Mulready waren. Linnell was een veelzijdig kunstenaar die zowel aquarel en olieverf als gravure onder de knie had.
Al snel had Linnell een reputatie opgebouwd als portretschilder. Portretten waren goed voor het grootste deel van zijn inkomsten. Hij was veelgevraagd bij de geestelijken en de adel. Maar zijn diepe passie was altijd voor de landschapsschilderkunst. Vanaf de jaren 1840, na bijna 30 jaar als portrettist, richtte Linnell zich eindelijk uitsluitend op de landschapsschilderkunst. Hoewel veel van zijn landschapstaferelen ook mensen afbeeldden en soms de titel droegen, zoals "Preek van Sint Jan", "Koren" of "Reis naar Emmanus", leken de mensen nogal onbelangrijk te zijn. Linnell concentreerde zich veel meer op de weergave van de lucht en het omringende landschap. De schilderijen toonden vaak ongeagiteerde Engelse landschappen. Maar de schilderijen waren toch betoverend, want Linnell versierde zijn schilderijen graag met zonsopgangen of -ondergangen. Deze lichtomstandigheden maakten zijn werken uiteindelijk zo bijzonder. In zijn vrije tijd bestudeerde Linnell de Bijbel in de Orignial, schreef er commentaar op en componeerde hij gedichten. Hij was een bewonderaar van de Europese Renaissance, met name Albrecht Dürer.
John Linnell was getrouwd met Mary Palmer, de oudste dochter van een kapelschatbewaarder. Het paar had negen kinderen. Zijn zoon, Thomas Linnell, werd ook een succesvol landschapsschilder en leerde veel van het werk van zijn vader. Linnell was erg sympathiek voor jonge kunstenaars. Zo was hij een van de belangrijkste promotors van William Blake en steunde hij hem energiek en gaf hij zijn eerste opdrachten. Hij zou ook een aanhanger zijn geweest van de prerafaëlieten Holman Hunt, Rosetti en Millais toen de beweging nog met sterke weerstand kampte. Hij nam ook zijn toekomstige schoonzoon, Samuel Palmer, onder zijn hoede toen hij 17 jaar oud was. De aanvankelijk goede relatie tussen de twee zou later echter steeds meer onder druk komen te staan.
John Linnell (1792 - 1882) was een van de meest succesvolle Engelse portret- en landschapsschilders van zijn tijd. Als zoon van een snijder en gulden kwam hij al op jonge leeftijd in aanraking met kunst. Al op 10-jarige leeftijd verdiende Linnell zijn geld met de verkoop van portretten met krijt en potlood. Zijn vader James Thomas Linnell profiteerde van het talent van zijn zoon en liet hem kopieën maken van schilderijen van schilders als George Morlan, die hij met winst verkocht. Op 13-jarige leeftijd werd John Linnell eindelijk aangenomen op de Royal Academy School. Hij kreeg les van Benjamin West en later van John Varley, waarvan de studenten in die tijd William Hunt en William Mulready waren. Linnell was een veelzijdig kunstenaar die zowel aquarel en olieverf als gravure onder de knie had.
Al snel had Linnell een reputatie opgebouwd als portretschilder. Portretten waren goed voor het grootste deel van zijn inkomsten. Hij was veelgevraagd bij de geestelijken en de adel. Maar zijn diepe passie was altijd voor de landschapsschilderkunst. Vanaf de jaren 1840, na bijna 30 jaar als portrettist, richtte Linnell zich eindelijk uitsluitend op de landschapsschilderkunst. Hoewel veel van zijn landschapstaferelen ook mensen afbeeldden en soms de titel droegen, zoals "Preek van Sint Jan", "Koren" of "Reis naar Emmanus", leken de mensen nogal onbelangrijk te zijn. Linnell concentreerde zich veel meer op de weergave van de lucht en het omringende landschap. De schilderijen toonden vaak ongeagiteerde Engelse landschappen. Maar de schilderijen waren toch betoverend, want Linnell versierde zijn schilderijen graag met zonsopgangen of -ondergangen. Deze lichtomstandigheden maakten zijn werken uiteindelijk zo bijzonder. In zijn vrije tijd bestudeerde Linnell de Bijbel in de Orignial, schreef er commentaar op en componeerde hij gedichten. Hij was een bewonderaar van de Europese Renaissance, met name Albrecht Dürer.
John Linnell was getrouwd met Mary Palmer, de oudste dochter van een kapelschatbewaarder. Het paar had negen kinderen. Zijn zoon, Thomas Linnell, werd ook een succesvol landschapsschilder en leerde veel van het werk van zijn vader. Linnell was erg sympathiek voor jonge kunstenaars. Zo was hij een van de belangrijkste promotors van William Blake en steunde hij hem energiek en gaf hij zijn eerste opdrachten. Hij zou ook een aanhanger zijn geweest van de prerafaëlieten Holman Hunt, Rosetti en Millais toen de beweging nog met sterke weerstand kampte. Hij nam ook zijn toekomstige schoonzoon, Samuel Palmer, onder zijn hoede toen hij 17 jaar oud was. De aanvankelijk goede relatie tussen de twee zou later echter steeds meer onder druk komen te staan.
Pagina 1 / 3