Pagina 1 / 24
William Turner - ook bekend als de "schilder van het licht" - is waarschijnlijk een van de populairste schilders van de Engelse romantiek. Zijn bijzondere belangstelling voor kleur is een van de kenmerken die vooral zijn landschaps- en zeegezichtmotieven onderscheiden. Voor de zoon van een in Devon geboren pruiken- en hoedenmaker en een moeder uit een oude familie van rijke slagers en winkeliers was zijn entree in de kunstwereld niet geheel vrij van obstakels. Maar de in Londen geboren Turner vond snel zijn eigen weg.
Na de eerste tekenen van geestelijke verwarring bij zijn moeder en haar daaropvolgende behandeling in het Bethlem Hospital, werd de jonge Turner bij familieleden in Brentford, Sunningwell en uiteindelijk Margate ondergebracht. Bij zijn terugkeer naar Londen herkende Turners vader al snel het artistieke talent van zijn zoon en bood hij aan enkele van zijn werken in de etalage te hangen. In 1789 werd hij uiteindelijk toegelaten tot de Royal Academy Schools, waar hij Thomas Malton ontmoette, die hij later beschreef als "zijn ware meester". Hij begon met het maken van toneeldecors - een taak die paste bij zijn liefde voor opera en muziek. Turners gevarieerde bezigheden getuigen enerzijds van zijn brede interesses en anderzijds van de noodzaak om zijn bestaan aan de Royal Academy te financieren, waar vanaf 1790 zijn aquarellen en vanaf 1796 zijn olieverfschilderijen werden tentoongesteld. Daar maakte hij kennis met de schilder en kunsthistoricus John Ruskin, lid van de maatschappijkritische Arts and Crafts Movement, waarop hij samen met William Morris een beslissende invloed had. Ruskin ontwikkelde zich tot een van Turners grootste aanhangers.
In 1802 werd Turner door de Royal Academy officieel verheven tot "Academician" en erkend als wonderkind - hij werd beschouwd als een van de meest uitmuntende kunstenaars van zijn generatie. Toch kreeg hij daar aanvankelijk te maken met kritiek en wreef hij de mensen vaak tegen zich in het harnas door zijn zelfverzekerde manier van doen. Momenten die hem op zijn plaats zetten als kunstenaar. Een episode in 1811, toen de prins-regent een van Turners schilderijen prees maar niet kocht, bracht de jonge kunstenaar al snel met beide benen op de grond, maar zijn enthousiasme nam niet af. Ondanks tegenwind slaagde Turner er zelfs in hulde te brengen aan critici en hij bleef de Royal Academy altijd trouw.
Turner was bijzonder geïnteresseerd in de nieuwste technieken en begon al snel de werkwijze van de oude meesters in twijfel te trekken en zijn eigen weg te gaan. Dit zou uiteindelijk de romantische schilders beïnvloeden. Zijn voorkeur voor zeegezichten en later ook historieschilderijen, tonen zijn drang om meer te zijn dan een landschapschilder. Niet zelden bleven mythen, geschiedenis en literatuur belangrijke inspiratiebronnen voor de kunstenaar. Turners flair voor levendige kleurencombinaties geeft zijn werken een bijzondere signatuur. Turners expressieve behandeling van vrij conservatieve thema's werd destijds met kritiek ontvangen, maar wordt nu door kenners des te meer gewaardeerd. Hij liet een groot deel van zijn werken na aan de Engelse natie.
William Turner - ook bekend als de "schilder van het licht" - is waarschijnlijk een van de populairste schilders van de Engelse romantiek. Zijn bijzondere belangstelling voor kleur is een van de kenmerken die vooral zijn landschaps- en zeegezichtmotieven onderscheiden. Voor de zoon van een in Devon geboren pruiken- en hoedenmaker en een moeder uit een oude familie van rijke slagers en winkeliers was zijn entree in de kunstwereld niet geheel vrij van obstakels. Maar de in Londen geboren Turner vond snel zijn eigen weg.
Na de eerste tekenen van geestelijke verwarring bij zijn moeder en haar daaropvolgende behandeling in het Bethlem Hospital, werd de jonge Turner bij familieleden in Brentford, Sunningwell en uiteindelijk Margate ondergebracht. Bij zijn terugkeer naar Londen herkende Turners vader al snel het artistieke talent van zijn zoon en bood hij aan enkele van zijn werken in de etalage te hangen. In 1789 werd hij uiteindelijk toegelaten tot de Royal Academy Schools, waar hij Thomas Malton ontmoette, die hij later beschreef als "zijn ware meester". Hij begon met het maken van toneeldecors - een taak die paste bij zijn liefde voor opera en muziek. Turners gevarieerde bezigheden getuigen enerzijds van zijn brede interesses en anderzijds van de noodzaak om zijn bestaan aan de Royal Academy te financieren, waar vanaf 1790 zijn aquarellen en vanaf 1796 zijn olieverfschilderijen werden tentoongesteld. Daar maakte hij kennis met de schilder en kunsthistoricus John Ruskin, lid van de maatschappijkritische Arts and Crafts Movement, waarop hij samen met William Morris een beslissende invloed had. Ruskin ontwikkelde zich tot een van Turners grootste aanhangers.
In 1802 werd Turner door de Royal Academy officieel verheven tot "Academician" en erkend als wonderkind - hij werd beschouwd als een van de meest uitmuntende kunstenaars van zijn generatie. Toch kreeg hij daar aanvankelijk te maken met kritiek en wreef hij de mensen vaak tegen zich in het harnas door zijn zelfverzekerde manier van doen. Momenten die hem op zijn plaats zetten als kunstenaar. Een episode in 1811, toen de prins-regent een van Turners schilderijen prees maar niet kocht, bracht de jonge kunstenaar al snel met beide benen op de grond, maar zijn enthousiasme nam niet af. Ondanks tegenwind slaagde Turner er zelfs in hulde te brengen aan critici en hij bleef de Royal Academy altijd trouw.
Turner was bijzonder geïnteresseerd in de nieuwste technieken en begon al snel de werkwijze van de oude meesters in twijfel te trekken en zijn eigen weg te gaan. Dit zou uiteindelijk de romantische schilders beïnvloeden. Zijn voorkeur voor zeegezichten en later ook historieschilderijen, tonen zijn drang om meer te zijn dan een landschapschilder. Niet zelden bleven mythen, geschiedenis en literatuur belangrijke inspiratiebronnen voor de kunstenaar. Turners flair voor levendige kleurencombinaties geeft zijn werken een bijzondere signatuur. Turners expressieve behandeling van vrij conservatieve thema's werd destijds met kritiek ontvangen, maar wordt nu door kenners des te meer gewaardeerd. Hij liet een groot deel van zijn werken na aan de Engelse natie.